Byle do wiosny

[Gipsy]

odarta z nasyceń przeciskam się chyłkiem
zarzuca mnie w ciemny zaułek
klepsydra odmierza kolejne pomyłki
ja coraz mniej chcę i mniej czuję

przemieszczam marzenia wzdłuż torów bezkresnych
nie widać początku ni końca
z dnia na dzień obniżam swój taniec podniebny
i chłód wnika w głos z braku słońca

tym głosem jak sopel przeklinam sążniście
chwytając ostatnie promienie
nie uda się błędów bez śladu wyczyścić
i wiem że nic sama nie zmienię

już uśmiech wyczmychnął w noc czarną jak złodziej
gawrony się też gdzieś wyniosły
dzień czasem ogrzewa lecz ja tonę w lodzie
wiatr dmie
byle dotrwać do wiosny

RC September 2013

[coobus]

Wybiegasz przed szereg, jeszcze wróciłem z działki świeżo opalony, jeszcze nie wieczór. Ale wiem, tęsknota za wiosną jest wieczna. I wszechobecna. I te noce już nie takie lipcowe.
Wiersz bardzo ładny, przeczytałem z przyjemnością

[Leon Gutner]

Leo również z przyjemnością .

Byle do lata

Z uszanowaniem L.G.

[Miladora]

No cóż... byle do wiosny, Gipsy.

A od strony warsztatowej - zauważyłaś, że zgłoski rozkładają się 3/3/3/3 w nieparzystych wersach i 3/3/3 w parzystych?
Lecz nie zawsze i wtedy jest lekkie załamanie melodyki:

- i chłód / wnika w głos / z braku słońca - 2/3/4
- dzień czasem / ogrzewa / lecz ja tonę / w lodzie - 3/3/4/2
- wiatr dmie / byle dotrwać / do wiosny - 2/4/3

Dopracowałabym, bo wiersz jest ładny i nastrojowy.

Miłego

[Gloinnen]

A od strony warsztatowej - zauważyłaś, że zgłoski rozkładają się 3/3/3/3 w nieparzystych wersach i 3/3/3 w parzystych?
Lecz nie zawsze i wtedy jest lekkie załamanie melodyki:

- i chłód / wnika w głos / z braku słońca - 2/3/4
- dzień czasem / ogrzewa / lecz ja tonę / w lodzie - 3/3/4/2
- wiatr dmie / byle dotrwać / do wiosny - 2/4/3

Teoretycznie masz rację, jednak wydaje mi się (może się mylę), że to aż tak bardzo nie przeszkadza, ponieważ rozkład akcentów jest prawidłowy i regularny, a według mnie to on głównie tworzy melodię wiersza.

Wiersz bardzo mi się podoba!

Odnajduję w nim bardzo optymistyczną refleksję. Bo z jednej strony peelka przyznaje się do różnych życiowych zawirowań, które stopniowo pozbawiają ją nierealnych marzeń i sprowadzają "do pionu". W końcu przychodzi taki etap, że źródła nadziei zaczyna ona szukać w rzeczach bardzo prostych, elementarnych: blask słońca, wiosna, piękno natury. To taka nauka pokory i lekcja, jak cieszyć się życiem, pomimo najrozmaitszych "balastów".

Pozdrawiam,


Glo.