Piosenka o bocianach

[jacek placek]

(tak sobie przekombinowałem pewną piosenkę)

idą ptasią ulicą
dwa bociany z nerwicą
obrażone na cały nasz świat
są wkurzone że zima
znów ich gonić zaczyna
do odlotu jak zawsze to czyni od lat

bo przecież zima dla bocianów
zła jest proszę panów oj zła
więc może najpierw się zastanów
nim z bocianem ruszysz w świat
a jeśli już się zdecydujesz
już się zdecydujesz jak ja
to lato zawsze wspomnisz czule
zawsze wspomnisz czule o tak

idą sobie po łące
dwa ptaszyska brodzące
i szukają ślimaków i żab
nagle patrzą przed siebie
siedzi trzeci na drzewie
gdy ich dostrzegł na ziemię z łoskotem wnet spadł

kto widział żeby bocian latem
nie latał nad światem lecz tkwił
kto słyszał żeby bocian latem
gdzieś na drzewie gniazdo wił
a jeśli bocian tkwi na drzewie
bocian tkwi na drzewie co dzień
to tkwienie skończy się na glebie
skończy się na glebie to wiem

[skaranie boskie]

(tak sobie przekombinowałem pewną piosenkę)

Pamiętam tę piosenkę, Jacku.
http://www.youtube.com/watch?v=wrZZ5kXOgE0
Niemal utrzymałeś rytm.
Ale gwoli ścisłości powinno być jakoś tak:

bo przecież zima dla bocianów
zła jest proszę panów
zła jest proszę panów oj zła

I tak w każdym refrenie.
Mimo tego potknięcia uważam, że udźwignąłeś temat

[jacek placek]

No masz rację skaranie. Nieco wypadłem z rytmu, zapominając trzeci raz powtórzyć wers
. Ale to szczegól chyba jest, więcpozostawię. Mam sentyment do tego tekstu, jak bocian do tych łąk zielonych szeroko nad Ósmym piętrem rozciągninych...

[skaranie boskie]

do komnat malowanych płynem rozmaitem
pozłacanych browarem, posrebrzanych "żytem"...