malowanie czasu

[coobus]

Na wyliczonych wadach się nie znam, dlatego pominę temat. Myślę, że karmiłaś i karmisz wiatr czymś dobrym, zachęcającym, lekkostrawnych. I chwała Ci, za co dziękuję w imieniu jesiennych panów

[skaranie boskie]

Nasza Glo nie lubi powtórzeń, za co jej chwała.
Wyobraźmy sobie, że wszyscy piszemy wiersze na tzw. jedno kopyto, powtarzając w nich do znudzenia te same słowa, te same formy itp. Byłoby nudno (nomen omen powtórzenie: znudzenie - nudno).
Cóż jednak zrobić ze słowami, które same się cisną do opisu pewnych miejsc, zdarzeń, osób, czy sytuacji i są... powtórzeniami?
Wyrzucić?
Uciąć?
Skrócić?
A może pozwolić słowom żyć własnym życiem?
Miladora pozwoliła i wyszedł z tego nastrojowy, jesienny wiersz.
I - mówiąc brutalnie - mam w dupie wszystkie teorie pisania wierszy, gdy czytam coś tak ulotnego i miłego dla ucha. Oczywiście możemy się wdawać w akademickie dyskusje, jednak nie każdy wiersz tego wymaga. Ten - moim zdaniem - nie. Nie jest rewelacyjny, ale nie jest również beznadziejny. Jest przykładem dobrej poezji, nieoglądającej się na schematy.
Za jesień.