chodzący po wodzie

[jankowsiowy]

skrzyżowały się drogi i plany
czas wyznaczył nagrodę niemałą
puste gniazdo wciąż spędza sen z powiek
rozchylonych na kształt zwycięstwa
któremu tak się spieszyło
w życiowym biegu do amen

przyszłość przepadła w mijanych słowach
wczoraj szklanka wypadła mi z ręki
w szczere morze wypłynęła rzeka
zerkając co za drzwiami
namiętnie puka zegar
w otwarty ciszą dom

dzień przemija pomimo
leci w oko szkwału
krok za krokiem
ucząc się chodzić po wodzie
jak po zmarzniętej pościeli pól
śladem zdziczałych źdźbeł

tylko kamień pulsując miriadami
drobnych odcieni światła
które jak sejsmograf
dostrzegą w krajobrazie
studnie artezyjskie
zaświadczy
że kiedyś tu byłem

[Adela]

Jakby nie było - wczoraj też szklanka wypadła mi z ręki. Piękny wiersz, dosadny, zaskakujące metafory:)
Pozdrawiam,
A.

[jankowsiowy]

dziękuję Adelo,cieszę się że Ci się spodobało

[anastazja]

ucząc się chodzić po wodzie
jak po zmarzniętej pościeli pól
śladem zdziczałych źdźbeł

Tylko Jezus chodził po wodzie, Janku ja bym to trochę skróciła, ale nie przejmuj się mną, się nie znam.

Pozdrawiam