[...] idziemy w góry

[pietrek]

[...] idziemy w góry

pamięci AH

idziemy w góry
po męskość
po kobiecość swą
idziemy w góry

przecież są

schodzimy w dół
by zgolić mroźny zarost
wczorajszy strach
i ból

lecz życie wciąż umyka
nie łasi się do nóg

więc zaganiamy je
na piarg na grań na szczyt
ogniem pochodni naszych
płoną gwiezdne łby
nadziane na wierzchołki gór

[lczerwosz]

nie wiem, kto to AH
ale ostateczność w sprawie gór ostatnimi czasy, i w tym
te łby jakby na lancach zatknięte, noszone przed kamerami TiVi
do niesmaku

[Alek Osiński]

lecz życie wciąż umyka
nie łasi się do nóg

więc zaganiamy je
na piarg na grań na szczyt
ogniem pochodni naszych
płoną gwiezdne łby
nadziane na wierzchołki gór

o tak - to brzmi trochę jak pieśń
przodowników pracy, albo barbarzyńskich
hord zdobywczych - łby może trochę i bardziej gwiezdne
a może i nie...

Pozdrowienia:)

[pietrek]

pieśń
przodowników pracy, albo barbarzyńskich
hord zdobywczych

łaziło to za mną, łaziło, patetyczne takie, socrealistyczne
cóż, góry są odrobinę patetyczne, a mnie - póki co - brak umiejętności
by to subtelniej wyrazić
sam Artur Hajzer, taki jakim go spotkałem (wiele lat temu, mieliśmy wspólnych znajomych)
nie był patetyczny - był pogodnym, skutecznym pragmatykiem,
w obecności takich ludzi wszystko wydaje się możliwe,
no i wtedy obaj byliśmy dużo, dużo młodsi
pozdrawiam

[Gloinnen]

http://www.youtube.com/watch?v=nqas964-sL0

[pietrek]

No tak Glo, aluzju poniał, pewnie mi się należało...
Ale pamiętam, jak drąc się wniebogłosy, z tą właśnie pieśnią na ustach,
burząc odwieczny ład przyrody zachłystywaliśmy się życiem, szczeniaki.
Pamiętam też jak nasz Etatowy Oboźny, Tadeusz, bardzo cicho, w zupełnie innym,
dużo wolniejszym tempie, niezwykle pięknie śpiewał ten kawałek przy ognisku.
I wtedy też się życiem zachłystywałem...
pozdrawiam

[Gloinnen]

Ja uczyłam mojego dzieciaka tej piosenki podczas tegorocznych górskich wycieczek. Wprawdzie to tylko Pieniny, ale zawsze.

[Sede Vacante]

Wiersz bardzo mi się podoba. Na marginesie - trochę "piosenkowy". Mądrość połączona z poczuciem humoru, lekkością.
Nie rozumiem tyko tego:

schodzimy w dół
by zgolić mroźny zarost
wczorajszy strach
i ból

- dla mnie to nie jest schodzenie, a część całej wspinaczki. Wciąż "w górę". Walka ze strachem, bólem, jakąś swoją surowością charakteru - ? (mroźny zarost) to doskonalenie siebie, pokonywanie słabości. A więc dla mnie, wspinaczka, a nie "cofanie się w dół".
Ten fragment oczywiście to nie błąd, lecz różnica odczuwania.
Całość bardzo ciekawa.

[pietrek]

Sede

[anastazja]

lecz życie wciąż umyka
nie łasi się do nóg

więc zaganiamy je
na piarg na grań na szczyt
ogniem pochodni naszych
płoną gwiezdne łby
nadziane na wierzchołki gór

możemy zaganiać, możemy, ono i tak nieubłaganie ucieka.
Dobrze Ci się napisało, ech życie...

Pozdrawiam.