Buszmenka

[Dorota Karin]

zarosły wytyczone szlaki
nad buszem mgły i opary
maczetą toruję drogę smokom

albatrosy bezskutecznie próbują
powierzyć mi swoje troski
wieloryby zapomniały
którędy na powierzchnię

w hamaku nad wzburzonym morzem
Tasmana zdziwionymi
jasnymi oczyma
obejmuję świat

[Gloinnen]

albatrosy bezskutecznie próbują
powierzyć mi swoje troski
wieloryby zapomniały
którędy na powierzchnię

Podoba mi się ta strofa. Właściwie to odrębna całość, którą można (chyba) interpretować osobno, autonomicznie. Pokazuje zjednoczenie się człowieka z naturą w jej cierpieniu. Cierpienie, ból (tutaj "troski") są nieodłączną częścią życia i chociaż nieraz wydaje się ludziom, że to tylko ich człowieczy los jest taki "przekichany", wszędzie dzieją się dramaty, w odpowiednich proporcjach, ale wcale nie mniej dotkliwe. Twoja peelka pochyla się nad nimi, "obejmuje świat", rozumie, współczuje, choć jest bezradna. Natomiast możliwa staje się dla niej wyjątkowa forma bliskości z universum. Pierwotna harmonia ludzi ze światem opierałaby się więc na empatii - przede wszystkim. I wspólnocie cierpienia, choć może to jednostronny pogląd, ale tak wynika z wiersza.

Pozdrawiam,


Glo.

[Dorota Karin]

Wzruszyłaś mnie swoją interpretacją