Diabeł w wannie

[Marcin Sztelak]

Rozmowy kontrolowane przez siłę wyższą,
aliteracja,
lub pean ku czci. Giętkiego języka.

Lęk pierwotny, którego nie nazwiesz.
W ciemności, albo po drugiej stronie łóżka.
Śpij jak dziecko przekarmione mlekiem matki
– nie ma tego złego, co by nie wyszło.

Adorując można sobie zetrzeć kolana na proch,
mówią o tym przy otwartych grobach.
Na szczęście mamy wrodzone nawyki
– takie jak płacz w odpowiednich momentach.
Albo chowanie trupa w szafie, tuż obok potworów
z dzieciństwa.

Patrz, zmył z siebie cały brud tego świata,
najlepszym mydłem.

[Alek Osiński]

Lęk pierwotny, którego nie nazwiesz.
W ciemności, albo po drugiej stronie łóżka.

Na szczęście mamy wrodzone nawyki
– takie jak płacz w odpowiednich momentach.
Albo chowanie trupa w szafie, tuż obok potworów
z dzieciństwa.

Te fragmenty najmocniej do mnie przemawiają,
to chyba esencja tego wiersza

Pozdrawiam

[Nilmo]

Czasami twoje pisanie zdaje się być przeintelektualizowane. Ale myśli potrafią często biegać po wyższych półkach. Trudne w każdym bądź razie nie są.
Nie zachłysnę się krzycząc - geniusz! - ale muszę przyznać, że podoba mi się to jak patrzysz, potrafisz ironizować wykorzystując(tak jak np. tutaj z z tym przysłowiem "nie ma tego złego...), dobrze myśli ujmujesz w wiersz. No może nie zawsze Ci się to udaje, ale styl już masz.
Wiesz, ja mam awersję na takie "mądrzenie się " w poezji - "Życie to jest..." "pamiętaj aby..." Dzisiaj byle nastolatek biorący się za poezję zaczyna od moralizowania. A przecież można własne myśli, poglądy, przekonania podać bez konieczności grania Mojżesza. Dobrym na to dowodem jest ten wiersz. Ja tu czuję, że to są Twoje zadumania i że nikt mi ich w mój siwiejąco - łysiejący łeb gwałtem nie wciska.
Dzięki.
(Jesu tyle cukru to ja nawet w miesiąc do herbaty nie zużywam, a na forum pewnie powiedzą że coś mi się stało) Nara

[anastazja]

Patrz, zmył z siebie cały brud tego świata,
najlepszym mydłem.

Doczepię się do poprzedników - wiersz dobrze przemyślany zakończony świetną puentą.

Pozdrawiam.

[Marcin Sztelak]

Ja wcale nie słodzę, więc czuję się jak pocukrowany pączek