Kreacja. Pokój bez klamek

[Marcin Sztelak]

Ab ovo.
Od początku, poprzez skorupę. Kości rzucone
na wiatr.
Ziemia, która boli zaprzepaszczeniem.
Nadrealny sen.

Śniłem rzeczy straszne, odarte z makijaży.
Połączony z początkiem i końcem;
zaprzepaszczony i nieludzki.

Mogłem stwarzać, nawet przez spętane palce.
Za plecami kaftana.
Byłem więcej, a zarazem
nie istniałem.

Słowa swobodnie układały się w całość.
Pierwotną, ponad jakimkolwiek językiem.

Mógłbym wynaleźć ogień, albo postawę
wyprostowaną. Cokolwiek, tak samo,
lub zupełnie inaczej.

Ab ovo.
Od końca, ponad układem białek.
Jednak pozostaje ziemia, która boli niewiadomą.
Zaranie i kres.

[Nilmo]

Przeczytałem. Trochę skojarzyło mi się z nawiedzeniem, czy opętaniem. Nie wypowiem się szerzej bo, nie potrafię odnaleźć drugiego dna, a to pierwsze "coś się układało" "coś mogłem" "coś śniłem"...jakoś tak intymnym mi się zdało że aż nie dla mnie. Thx.