Jak Cyrano

[coobus]

Chcę, żeby kiedyś wspominano
w niedzielnych knajpach, po kościele,
że miałem duszę jak Cyrano
i przerost serca w skąpym ciele.

Chcę, by się wtedy nikt nie smucił,
że z taką wadą żyć musiałem,
bo los mógł gorzej mi dokuczyć,
duszą nielotną, sercem małym.

Chcę, by ktoś wtedy czerpał siłę
nad moim się schylając losem,
choć twarz w ciemności zawsze kryłem,
choć byłem głosem, tylko głosem.

Chcę, by wspomnieli przyjaciele,
ci całkiem nowi i ci starzy,
to durne serce w skąpym ciele,
skrzydlatą duszę, głos bez twarzy.

[Malwina]

Szkoda, że twarz została w cieniu,
zwłaszcza te oczy rozmarzone,
tysiącem barw się czasem mienią,
widziałam we śnie,choć przez moment.

[Leon Gutner]

że miałem duszę jak Cyrano

Dlaczego w czasie przeszłym ?
Masz Coob taką duszę .

A Leo czerpie inspirację z twoich nastrojów .
Po raz kolejny

Z uszanowaniem L.G.

[lczerwosz]

głos bez twarzy.

no tak, wszystko jest tu spójne, Twój Awatar, jakże.
Niby się już nie używa słowa serce, tym bardziej dusza. A Tobie to jakoś dziwnie dobrze wychodzi.
Pozdrowienia
L.

[Abi]

trzecia strofa, niczym od Cyrano...,
reszta

[ono]

lubię takie rozrachunki

[Ewa Włodek]

no, pogadał sobie peel sam ze sobą, rozrachunku dokonał - czynie za wczeąnie? Chyba, że to taki bilans roczny...
To mi się szczególnie spodobało, Coob:

Chcę, by ktoś wtedy czerpał siłę
nad moim się schylając losem,
choć twarz w ciemności zawsze kryłem,
choć byłem głosem, tylko głosem.

a la votre, Monsieur de Bergerac...
Ewa

[Maryla Stelmach]

udany wiersz.

[anastazja]

Chcę, by wspomnieli przyjaciele,
ci całkiem nowi i ci starzy,
to durne serce w skąpym ciele,
skrzydlatą duszę, głos bez twarzy.


Witaj moj drogi. Przepiekne, jak zwukle. Zabieram tę strofę, / poniewaz czytam, przyjaciel, a wiem, że jestem Twoim przyjacielem.

Serdeczności posyłam, z Buska, dla Ciebie i Ewuni.

[coobus]

Dlaczego w czasie przeszłym ?

Tak wyszło. Po wierszu non omnis sięgnąłęm po ten wcześniejszy wiersz, pewnie pod wpływem tematu, co zostanie po mnie, kiedyś tam, za sto lat. Nastrój chwili, ale już minął.

rozrachunku dokonał - czynie za wcześnie?

Za wcześnie. Jest tu gdzieś mój Rachunek sumienia, ale i on na szczęście traktuje to pobieżnie.

wiem, że jestem Twoim przyjacielem.

To prawda, w całej szczerości Twojego serca. I dla takich deklaracji pewnie pisałem ten wiersz. Mimo wszystko, pisany w pogodnym, lekkim nastroju, choć straszy powagą.
Za pozdrowienia dziękuję, przekazałem.

Wszystkim pozostałym, którzy nad moim się schylając losem wykazali troskę i sympatię dla autora, dziękuję