Za plecami

[misza]

Strach drobnymi krokami wygrywa melodię
łamiąc linię oddechu nieznośnym staccato
w każdym ślepym zaułku coś siedzi w ciemności
za azylem mandorli ulicznych latarni

nieprzekupny tropiciel mocniejszy od boga
płynąc w chłodzie wieczoru wciąż depcze po piętach
z zimnym wiatrem na plecach i trzeszczeniem schodów
rzuca cieniem gałęzi jak hyclowską pętlą

dusza drży na ramieniu spokój spływa w pocie
twarz skostniała na mrozie w nieruchomą maskę
a lęk pełza bliziutko lecz teraz nie dotknie
ciągle będzie tuż obok i przy tobie zaśnie

[Maryla Stelmach]

ładny obraz. pozdrawiam.

[pietrek]

jak melodyjnie
to nie liczenia sylab i akcentów zasługa - trzeba mieć
"słuch", nie tylko muzyczny
no i asonanse, moje ulubione
bardzo, bardzo, misza

[misza]

Dzięki serdeczne, Marylo
i Pietrku
Myślę jednak, że jeszcze wrócę do tego
wiersza, żeby coś zmienić.
Serdecznie pozdrawiam

[coobus]

a lęk pełza bliziutko lecz teraz nie dotknie
ciągle będzie tuż obok i przy tobie zaśnie

Wyraziste i ładne zakończenie.
Różne zapamiętane sceny z przeszłości powracają przy tym wierszu. To co za plecami potrafi czasami przybierać materialną niemal strukturę strachu. Brawo Misza, za poetycki kunszt, którym mi zawsze imponujesz

[Halszka55]

oj te nasze lęki i strachy... tuż obok są zawsze

- wiersz czytam z zachwytem dużo mądrości kunsztownie oprawionych skuteczną myślą od do i nic nie zgubione po drodze wyrażania słowem........ strach nie jest straszny to my nadajemy im kolor ;-)==

[misza]

Strach się bać? Nie.
W nas siedzą lęki

[Henryk VIII]

"z zimnym wiatrem na plecach i trzeszczeniem schodów
rzuca cieniem gałęzi jak hyclowską pętlą" - dobre! Gratuluję.

[misza]

Dzięki, Henryku VIII.
Pozdrowienia dla Tudorów