Słuchając Beatles'ów

[Ewa Włodek]

Yesterday… Tak, jeszcze kwitła moja piękność.
Wziąwszy szczodrze – oddawałam hojną ręką.
Mając cele – potrafiłam walczyć o nie.

W grze bez zmiłuj rzucał los znaczone karty.
Tryumf. Blotka. Choć przegrałam – było warto.
Wczoraj… Dziś… Ten blat. A na nim puste dłonie.

[P.A.R.]

i wciąż na nim puste dłonie

tym razem stworzyłaś klimat, przed którym trudno uciec
więc będę udawał, że nie dostrzegam piękności
i karty - warto

[Miladora]

Ewuś - klimat jest, ale można jeszcze trochę lepiej wiersz dopracować.
Trochę też bym zrytmizowała przy okazji.

A ta "piękność" faktycznie razi.
Może:
- Yesterday… Tak, jeszcze kwitło we mnie piękno?
Co do "karty/warto" można pokombinować z inną formą gramatyczną -coś w rodzaju "ulegać znaczonym kartom".

Ale zakończenie:
- Wczoraj… Dziś… Ten blat. A na nim puste dłonie. - naprawdę dobre.

Miłego dnia

[Intarsja Lumiere]

Witam Zgadzam się z Miladorą, pointa wymiata Odnośnie do naniesienia ewentualnych zmian, to uważam, że twórca powinien do nich dojrzeć sam. Ocena wiersza /wykluczając błędy językowe itp./ jest bardzo podobna do oceny obrazu. Wchodzi psor, spogląda z pewnej odległości i naprowadza twórcę na nowe rozwiązania, mające udoskonalić dzieło pędzla. Malarz jednak musi sam wpaść jakimi środkami poprawi obraz, czy wprowadzając nowy element w zbyt rozmytą perspektywę, czy uwypuklając odcień koloru

[Leon Gutner]

Cała Ewa . Krótko na temat i dobitnie .
I wcale nie tym razem - bo to już kolejny raz .

Z ukłonem L.G.

[Ewa Włodek]

och, P.A.R-ze, Twoja subtelność, z jaka wytknąłeś mi te "piękności" i "warte karty" - ma iście motylą lekkość...



ooo, Miladoro, skoro razi - to postaram się zaradzić...




świetne, Intarsjo, to słowo i analogii między wierszem a obrazem...



ach, Leonie, jakże ja się rumienię dzięki Tobie... Jak najbardziej pozytywnie...




Moi Najmilsi, najpiękniej Wam dziękuję, że wstąpiliście do mnie na chwilkę i poświęciliście wierszykowi czas i uwagę. A za wszystkie słowa mądre, konstruktywne, miłe i dobre - to cudnie dziękuję i moc serdeczności posyłam i dygam wdzięcznie...
Ewa

[e_14scie]

ładna plecionka z kultem w tle
a z uwagami o piękności, nie do końca się zgadzam. Można podmienić, ale niekoniecznie i z tym wiersz jest na duży +

[Sokratex]

Wczoraj… Dziś… Ten blat. A na nim puste dłonie.

Śliczny wiersz, przywołuje minione, aż nie chce się wracać! Ale trzeba, a i Ty
nie uciekaj za często w Yesterday od... bliskich:


Ty, Elvis i ja

• (z petrarkowskim kultem Ukochanej)

Nie dorastał ci Elvis do pięt,
w trawie śpiewał o tobie, piękna
Love me Tender.... Love me Tender...
gdy utkwiła ci w norce piętka

Dawno jesteś u siebie w domu
i kolację podajesz dzieciom;
po kolacji masz czas dla siebie,
gwiazdy w oknie, dalekie echo:
Love me Tender, Love me Tender....
Love me Tender, Love me Tender...

Elvis kochał cię bardziej ode mnie!
Nie dorastam mu nawet do pięt -
może miałem po prostu szczęście,
że tak w kółko nie słuchasz dziś mnie
Love me Tender, Love me Tender?

Tak jak czasem ja przy goleniu,
Elvis zaciął niechcący się w tobie:
Love me Tender, Love me Tender...
Love me Tender, Love me Tender...
Love me Tender, Love me Tender....
Love me Tender, Love me Tender...

- hej, Słoneczko... chodźmy już spać:
my ze sobą a Elvis... w grobie

[Ewa Włodek]

och, Ewo, ten "plus"...



Sokratexie, dla mnie bliscy (ki) (jak w Twoim wierszu) to już Yesterday...


Pięknie Wam, moi Kochani, dziękuję, że zagościliście na chwilkę, i powiedzieliście tak dużo tak pięknych, dobrych słów...
I moc serdeczności z uśmiechami posyłam...
Ewa

[P.A.R.]

och, P.A.R-ze, Twoja subtelność, z jaka wytknąłeś mi te "piękności" i "warte karty" - ma iście motylą lekkość...

nie licz na nią zbyt często
opary słów są zmienne jak kobiety ...