* * * (Jest w tobie...)

[Sokratex]

• * * *
  
  Jest w tobie tchnienie jezior, zielony szum lasów,
  świeżość kwitnącej łąki. O świcie szept wiatru,
  zaśniony w dziennym blasku błysk księżycowych pełń.
  Więc w smutek twój popłynę, w twój zapach pójdę. Więc…
  
  idę przez sen na skróty – szalony i głupi
  przyprowadzam ci brzozy w rozdartej koszuli:
  spójrz, ile już tej bieli w twój smutek anieli…
  ile dmuchawców, nieba i modrych przestrzeni…
  
  A ty – milczysz, w granity obrócona rzeźba,
  ty – woda zamarznięta, jaskółka podniebna,
  rozpalony na brzegu namiętności ogień.
  
  Tym dalej mi do ciebie, im bliżej podchodzę:
  w zielony poszum lasów i księżycowych pełń
  przez smutek, zapach płynę, lecz wszędzie nie ma cię…
  
  
  http://tinyurl.com/pxgtxhd

[Leon Gutner]

modrych przestrzeni

namiętności ogień.

księżycowych pełń

To tak gwoli pelikanowych metafor
A poza tym całość ładnie brzmi i Leo się odnajduje w wierszu .
Może z jednym wyjątkiem a mianowicie :

lecz wszędzie nie ma cię

Brzmi absolutnie okropnie . niepoetycko .

I przyznam szczerze że akurat u ciebie Sox czegoś takiego się nie spodziewałem .
Zaskoczyłeś mnie .

A tu najładniej:

idę przez sen na skróty – szalony i głupi
przyprowadzam ci brzozy w rozdartej koszuli:
spójrz, ile już tej bieli w twój smutek anieli…
ile dmuchawców

Szczególnie spodobały mi się brzozy w rozdartej koszuli .
Jestem o nie nawet lekko zazdrosny .

Z uszanowaniem L.G.

[Sokratex]

Trochę pobieżnie czytasz
Choćby nie pełni, a właśnie pełń powinno zastanowić.
Faza księżyca połączona z obowiązkiem. Choćby krwawienia,
jeśli domyślasz się, o co teraz też mi chodzi

Pozdrawiam.

[Henryk VIII]

O!, sonet! Śladami mistrzów, widzę, podążasz. No proszę... . A to jest najlepsze: "przyprowadzam ci brzozy w rozdartej koszuli".