Tymczasowość

[Gloinnen]

Loguj się w miejski pośpiech nad ranem.
Tu można tylko biec coraz szybciej.
Kawa na wynos. Tramwaj. Przystanek.
W zgiełku ulicznym nikt gniazd nie wije.

Brakło kolorów. Świt zapóźniony
nie namalował oczu na twarzach.
Sztywnieją karki, dzwonią smartfony,
dzień szybko mija, z wokandy spada.

W centrach handlowych gwiazdy na wagę
kładą przy kasach senne dziewczęta.
Zawsze będziemy tęsknić do świateł,
niech nas popędzą ku drzwiom przedpiekla.

I wtedy wreszcie wiatr skądś przygoni
świąteczne ciepło. Gratis do zmilczeń.
Kalendarz spotkań wypadnie z dłoni,
pamięć odświeży niechciane chwile.

Ciemne sylwetki, głuche i ślepe,
nienakręcanych od dawna lalek,
nagle ożyją. Żarłoczne cienie
wypełnią wieczór jak pustą szklankę.



____________________
Glo.

[Qń Który Pisze]

Cóż za sugestywny opis samotności w tłumie a może i w domu?
Tylko święta mogą nas w taki nastrój wprawić. Szlanka od połowy pusta a do połowy... samotna. Jak przeczytałem ostatnią strofę, to aż drgnąłem... dom pełny laleczek Chucky i puste oczodoły wypłakane krwawymi łzami... do momentu aż noc ogarnie pokój i wtedy się zaczyna.
Dom pusty, bez świąt i gwiazdy jest jak wyschnięta oaza na pustyni.
Wszyscy tam zmierzają i wszyscy tam umierają. Ile razy musimy się rodzić w życiu a ile razy umierać? Tak długo, dopóki istnieje nadzieja na... nadzieję.
Bardzo mnie wciągnął nastrój tęsknoty do świateł

[lczerwosz]

A jeśli tymczasowość trwa latami, to jak nazwać. Czas utrwalony.

[ayalen]

a zycie mija w przejsciach. Nawet nie tyle ludziom, ile ludzi. Chyba najsmutniejszym podsumowaniem zycia w tym ostatnim przejsciu jest stwierdzenie ze gdzies sie to zycie przeoczylo. Moze w biegu ku lepszemu pogubilismy to co jest dobre?

[ono]

wiersz przedni....a to prześliczne:

W centrach handlowych gwiazdy na wagę
kładą przy kasach senne dziewczęta.
Zawsze będziemy tęsknić do świateł,
niech nas popędzą ku drzwiom przedpiekla.

pzdr

[Leon Gutner]

Brzmi złowrogo ale ten cyfrowy schemat w połączeniu z liryką niezmiennie Leona dotyka .

Z uszanowaniem L.G.

[anastazja]

Żarłoczne cienie
wypełnią wieczór jak pustą szklankę.