PRZEBUDZENIE

[coobus]

schodząc z drogi przystanę
aż się szyby zapełnią
malowanym przez słońce złocieniem
płaszcz wytarty porzucę
pod zdziczałą czereśnią
z nóg znoszone zdejmę zmęczenie

pozostawię złożone
na słomiance ryżowej
wraz z butami zdartymi o kamień
zanim przeszklą się oczy
obdaruję cię słowem
tym na które czekałaś od zawsze

wręczę ci cząstkę siebie
ocalałą przypadkiem
resztki sterów strzaskanych przez burze
ty nałożysz mi spokój
aksamitny i gładki
na powieki zropiałe od kurzu

dłoni zadrżeć pozwolę
twarde serce rozszczelnię
dotknę włosów srebrem przetkanych
kromką chleba powitasz
białą kołdrą podejmiesz
i uśniemy o piątej nad ranem

ze stwardniałą skorupą
której nie da się strącić
zatracony w znużeniu i trudzie
otulony niewiedzą
nie wyczuję do końca
czy śnię jeszcze
czy właśnie się budzę