Bez oczekiwania na szczęście (I/prolog)

[anastazja]

Przyzwyczajona do krótkiego snu, wykształciła w sobie nawyk nasłuchiwania kroków. Gotowa do ucieczki, jeśli było dokąd.
Dzieci zamierały w bezruchu, kiedy okładał matkę pięściami krzycząc:
- Jestem bogiem! Nie pyskuj! Kładź się na wznak i rozmnażaj!
Mijały lata, a ona wciąż tkwiła w tym związku.
Po każdych przeprosinach wzrastała wiara w lepsze. Życie nauczyło ją, że cnota nie gwarantuje nagrody, bardziej popłaca egoizm. I żeby przetrwać, trzeba pamiętać o tym, co może się przydać.
Bez oczekiwania na szczęście.
Pewnej nocy, po kolejnej awanturze, dochodziły ją dziwne odgłosy z kuchni. Przez uchylone drzwi widziała stopy męża – jeszcze drgały - odpychając taboret. Nie wyszła z ukrycia.
Dlaczego postąpiła wbrew swojej naturze?
Na to pytanie nie miała odpowiedzi. Nie pamięta też, jak długo trwała w bezruchu. Jej oczy przybrały odcień koloru morskiego szkła, pod wpływem wschodzącego słońca, które wpadało przez okno. Zaczynał się nowy dzień.
Czy można żyć skradzionym życiem? I uchwycić szansę na więcej, niż metr nieba nad głową?


cdn

[coobus]

Czytelnie zarysowane tło, pewną ręką, ładną kreską, dzięki temu intencje peelki są jasne i przejrzyste. Mogę sobie pozwolić na wyczucie jej życia i na to, żeby niczego nie potępiać, nie oceniać. Chowam się w skorupę przed problemem, dekuję się w niej, bo to takie wygodne dla czytającego.
Ale problem, nie nowy zresztą, istnieje. I ładnie go przedstawiłaś.

Czy można żyć skradzionym życiem? I uchwycić szansę na więcej, niż metr nieba nad głową?

Nie odpowiem na te pytania, ale to opowiadanie w pewnym sensie to czyni

[411]

Mam nadzieje, ze to poczatek, czy tez fragment wiekszej calosci?
Juz wielokrotnie wspominalam (i chwalilam) Twoja wrazliwosc i tu mamy kolejne potwierdzenie.

Nad samym tekstem zatrzymywac sie nie bede, bledów nie widze poza jedna literówka

Jej oczy przybrały odcień koloru morskiego szkła, pod wpływem [swiatla] wschodzącego słońca, które wpadała przez okno.

, a wycinek jest zbyt maly, by pod katem "zawartosci" mozna by powiedziec cos wiecej.
Na razie mamy szkic.
I ja poczekam na wiecej.

Klaniam sie,
J.

[anastazja]

Dziękuję cobusku, znalazłeś mnie tutaj - to miłe.

Pozdrawiam





Droga Józefinko, dziękuję, za zauważenie mojej wrażliwości. Mogłabym pisać dalsze części, ale mam braki stylistyczne i interpunkcyjne, a korektora nie mam, he,he.
Pozdrawiam serdecznie.

[411]

/.../ a korektora nie mam /.../

A ja mam.
Nawet kilka - jeden na pewno w plynie, a i w sztyfcie tez by sie jakis znalazl...


Chetnie pomoge, jesli moge.
J.

[skaranie boskie]

A ja przeniosę utwór do okruchów prozatorskich.
Na opowiadanie, to on zbytnio z miniaturyzowany.
Nawet na takie mini...

[anastazja]

A ja mam.
Nawet kilka - jeden na pewno w plynie, a i w sztyfcie tez by sie jakis znalazl...

ha,ha Jozefinko, trzymam Cię za słowo, dobry człowieku.
Buziaki



Nie mam sprzeciwu Skaranie, nie byłam pewna, czy się nadaje do prozy, ale jeśli tak. Dziękuję.

[zdzichu]

Zgrabna ta miniatura, pani Anastazjo.
Takie niedomówienie, a przecież wszystko jasne. Ja myślę, że to też trzeba umieć stworzyć taki wyrazisty przekaz przy tak znacznej oszczędności miejsca na kartce. Pogratulować.

[anastazja]

Zgrabna ta miniatura, pani Anastazjo.

Może brudzia Zdzichu (nie mogą się stuknąć, buu) Kiedyś mówiono, że panie są w Paryżu, ale pewnie nie pamiętasz tych czasów, myślę, ze jesteś młodszy.
A za chwilę z moim okruchem, dziękuję z serca. Powinnam znaleźć czas i poczytać Twoje (obiecuję).

Pozdrawiam

[Henryk VIII]

Okrutny bardzo tekst, droga Anastazjo, włos się jeży do czego może posunąć się człowiek - u Ciebie dwoje bohaterów. Właściwie to masz rację ( 100%) - taki jest świat, takie życie, takie czasy. Piszesz: " Jej oczy przybrały odcień koloru morskiego szkła " - sól i szkielety ryb : morze ( istnienia) w swym nieodgadnieniu, w bezkresie tajemnic. Warsztatowo piątka, ale ja Ciebie wolę w magicznym, pastelowym prześwietleniu poezji lirycznej, w tym zadumaniu okolonym cudownym woalem natury wpisanym w pory roku... Możliwe, że to tylko przyzwyczajenie do określonej poetyki, jaką nas raczysz...?