requiem dla gasnącego dnia

[coobus]

dzień osunął się do wody
słońcem przedarł się przez skały
puls powierzył kręgom białym
przeszedł po nich
jak po schodach

podparł konającą łuną
przykurczone w locie ptaki
powytyczał dla nich znaki
żeby mogły
w ciemność sfrunąć

zdjął swój uśmiech jak ubranie
chłód rozdzielił wśród kamieni
złote kwiaty w czarne zmienił
zwilżył senność
pożądaniem

[ayalen]

Jednym tchem.
Zignorowales wszystkie znaki :-)
Do zaczytywania sie, niesamowicie przestrzenny obraz.

[ono]

z przyjemnością czytałem - jak zawsze Twoje


kamil

[Leon Gutner]

Diabli tam Leonowe przed chwilą wspomniane archiwa wiosenne .
I tak ciężko będzie ci dorównać .

Kiedy czytam twojej linijki robi mi się gorąco .
Nikt tak nie umie zwilżać senności .

Bajka .

W zachwycie L.G.

[Nicol]

takie zmierzchy to nie wiadomo jak obejsc.... powracają jak bumerang... idą śladem jak pies...

[Ewa Włodek]

złote kwiaty w czarne zmienił
zwilżył senność
pożądaniem

to szczególnie, Coob...Piękny ten Twój zmierzch...

z uśmiechem...
Ewa

[coobus]

Dziękuję za komentarze. Za wspólne ze mną chwile tuż o zachodzie. Kiedy można razem dosyć głośno pomilczeć

[atoja]

obrazowe i bardzo poetyckie requiem

[anastazja]

zawsze i każdy...

Pozdrawiam Cobusku.

[coobus]

Atoja, Anastazjo - Wasze ciepłe przyjęcie pomaga pisać dalej. Dziękuję