PŁYNNIE

[Gabriela]

nie umrę
śmiercią naturalną jak stary
rybak nad przeręblem
który się nagle przestał ruszać
gdy wszyscy zaglądali
w gębę
długo nic nie jadł
znowu pusto
nie puścił pary
widać nie trzeba mu
przy ustach
lustra

trzymać
i dotąd nie odpuszczać
póki pulsuje żyłka
nie waż się pytać ryby
o niebyt
czy być i co by było
gdyby
ktoś nagle podpierdolił wędkę
nie wie
i nie odpowie prędko
zachodzi w głowę
do zepsucia
na długo przed połowem śnięta
pamiętam

światła
kamera akcja świst
pękła opona
jeden pisk to za mało
nikt nie jęknie
wyda ryk przedśmiertny
cisza
dalej już będzie tylko
piękniej
wymioty
z trudem zliczone spazmy
przemówią nam
do wyobraźni
zdalna iniekcja
i wcale nie pocierpi
dłużej
czy to lis locha
sarna jeleń
zieleń

staranowana
kosztem innych wcieleń

[coobus]

Świetny nastrój, nieco surrealistyczny o komediowym zabarwieniu.
Dlatego, jeśli pozwolisz, podeprę go żartem, jaki akurat mi się skojarzył:
- jeśli umrę, to chcę tak jak dziadek, we śnie, a nie z krzykiem, bólem i strachem, tak jak ci, których wiózł...

Gdy powaga zrzuca trochę wagi i staje się lżejsza, wychodzi z tego zgrabna sylwetka

[Henryk VIII]

Dobre! To jest ponadczasowe: " nie waż się pytać ryby
o niebyt" .

[anastazja]

nie waż się pytać ryby
o niebyt

[Leon Gutner]

Dobrze że jest ktoś kto odważnie oryginalnie i w ciekawej formie stara się zapisywać świat takim jak go postrzega .

Miałem sporo przyjemności z odczytu .

Z uszanowaniem L.G.

[Ewa Włodek]

kalejdoskop obrazów, gonitwa myśli - i jest wiersz o ty, co może czuć człowiek, gdy zadaje śmierć. Poszło - płynnie. A forma - kapitalna, lubię takie eksperymenty...

pozdrawiam ciepło...
Ewa