dwustosunek

[ks-hp]

Ciało jest słabe. I słabość do niego. Ponad to widzę
zasklepiony umysł, ściśnięte wrzeciona; ostry kąt uda
się rozewrzeć, aż powstanie prosta. Na płaszczyźnie

między wezgłowiem a nogami zalega geometria. Przeraża
mnie ten osobliwy żargon: równania, niewiadoma wprost
proporcjonalna do zamkniętego wnętrza. Jestem bryłą

i wiem, nieforemność to wada - powinni ją leczyć. Osie
członków, na których zaznaczasz punkty, żebym mógł
znaleźć współrzędne. Nie szukam; znam wynik. Różnica

między nami jest nieskomplikowana: ty wykreślasz, a ja
dodaję zbyt wiele liczb.



____________________
cykl: bliźnięta babilońskie

[coobus]

Różnica
między nami jest nieskomplikowana: ty wykreślasz, a ja
dodaję zbyt wiele liczb.

Lubię Twoje wiersze, Twój sposób wysławiania się. Ten wiersz jest poważny, a jednocześnie puszcza do mnie oko (ostry kąt uda), tak sobie jakoś zażartował.
Pozdrawiam, już świątecznie (mam już ubraną choinkę)

[Gloinnen]

Witam. Cieszę się, że mogę znów czytać Twoje wiersze.
Jak zwykle - pozostaje mi tylko się nimi delektować i schylić głowę w uznaniu talentu.

W powyższym utworze widzę przede wszystkim zadumę nad ludzką niedoskonałością. Przeciwstawiasz jej modelowy, precyzyjny, uporządkowany świat geometrii i matematyki, który można opisać za pomocą przewidywalnych algorytmów.
Człowiek jednak nie poddaje się takiemu zdefiniowaniu, wymyka się jakimkolwiek regułom. I nie chodzi tylko o cielesność, ale w ogóle o wszystko, co ludzkie. Zbyt wiele w nas zmienności, zbyt wiele niuansów...

Osie
członków, na których zaznaczasz punkty, żebym mógł
znaleźć współrzędne. Nie szukam; znam wynik. Różnica

między nami jest nieskomplikowana: ty wykreślasz, a ja
dodaję zbyt wiele liczb.

Bardzo ciekawa końcówka, bo może oznaczać dwojaką relację: człowieka i jego (S)twórcy, który obdarza go jakimiś konkretnymi cechami, a człowiek podąża już zawsze swoją drogą, wypełnia strukturę treścią. I komplikuje sobie życie, bo przecież immanentną cechą ludzkiej natury jest pragnienie przekraczania nakreślonych granic. W każdej dziedzinie.
Inna relacja - to relacja miłosna, między partnerami. W niej również istnieje układ - jedna osoba nadaje tej relacji kształt, druga próbuje się w tym kształcie odnaleźć. I czuje swoiste niedopasowanie, wymykanie się ze schematu.
Jeżeli nałożymy te dwie odrębne interpretacje na siebie, otrzymamy pełne znaczenie, pełny obraz. O poszukiwaniu - w miłości - punktów odniesienia, które mają uporządkować wewnętrzny chaos. Chociaż właśnie - paradoksalnie - miłość sama w sobie wiele rzeczy komplikuje. I peel doskonale zdaje sobie z tego sprawę.

Pozdrawiam,


Glo.

[Hosanna]

Początek bardzo do mnie przemawia

Ciało jest słabe. I słabość do niego. Ponad to widzę

Słabość ciała i słabość do niego i widzenie ponad tym jeszcze
to już trzy poziomy dystansu

nie zgadzam się z twierdzeniem ze bohatera ze nieformenośc to wada

raczej regularność towarzyszy tylko formom zimnym np w miarę oziębiania powstają regularne kryształy


życie nie jest kryształem


jako żywe rusza się płynie barbapapa plastelina i pasikonik

ładny wiersz

masz bardzo dopracowaną formę co budzi mój szacunek
myślę że musisz jakoś pracować ze słowem (lub pracowałaś)

[ono]

piękny wiersz - czytać takie to wielka uczta dla ducha


kamil

[Damian Sawa]

Zatrzymuje! Bardzo dobry warsztat!

[Ewa Włodek]

geometria wykreślna i geometria ludzkiego ciała. Spojrzenie na cielesność, na budowę anatomiczna przez pryzmat figury geometrycznej. Noga zgięta w kolanie, gdzie kolano jest wierzchołkiem trójkąta, a goleń i udo - jego ramionami. Wyprostowana - tworzy prostą. Bardzo, bardzo mi się spodobała gra ze słowem "uda" - jako "udo" o jako "uda się". Twoje wiersze - to dla mnie zawsze wyzwanie intelektualne, więc - znów miała tę frajdę.

pozdrawiam ciepło...
Ewa