ŁÓDZKA NIKE

[Dorota Karin]

rwę się do walki
kupiłam tysiąc włóczni
ślubuję stanąć bez tarczy

łaknę walki
oto kusza
strzały mają groty z pazurów tygrysa

niech zadrżą wasze serca
i pierzchną rumaki
jestem pewna zwycięstwa
w najgorszym razie ukryję się
za murami Manufaktury
i będę wystrzeliwała w kierunku nieprzyjaciół

słowa

piękne

zniewalające

[ono]

za murami Manufaktury
i będę wystrzeliwała w kierunku nieprzyjaciół

jestem tam częstym gościem ( w Manufakturze)- teraz będę unikał

[Gloinnen]

W pełni utożsamiam się z Twoją peelką.
Opisujesz jeden z wielu modeli kobiecości: kobieta walki, piękna i niebezpieczna, pragnąca zwycięstwa, ale urzekająca - jak bogini Artemida.
Bliski mi, choć w pewnym sensie niedościgniony.



Glo.

[Hosanna]

Bardzo przemówił do mojej Nike

mam takie stany Łódzkiej Nike choć nigdy ich nie opisywałam lekko przerażona ta postacią w środku

co do formy
pierwsze zdanie bym wyrzuciła bo później jest (według mnie niepotrzebne) powtórzenie i to .. psuje efekt dość ostrego i oszczędnego stylu

[karolek]

Intrygująca...

[@psik]

skojarzenia mam ze Świetlickim "któregoś dnia to miasto będzie należeć do mnie"

pozdrófko

[Sokratex]

Jak zwykle pod wrażeniem Twojej poezji, aczkolwiek nie zawsze mam czas
o tym przypomnieć :)
Fantazja, skrótowość, ciekawa metaforyka to jej cechy główne.
Przede wszystkim zaś tematyka.

Rozważyłbym pozbycie się "wasze" i "kierunku".

Pozdrawiam.