Na Górze Św. Michała

[EdwardSkwarcan]

w zimowej pelerynie senny i wyniosły
jakby wspominał czasy gdy z hufcami spłynął
gromić tatarskie ordy ciągnące doliną
by w szalejącej burzy czambuły rozproszyć

na skrzydłach myśl frunę w ukochane płoty
wróciłem by pogłaskać znajomą spojrzeniem
rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec
trwa u stóp Archanioła śniąc mit o Rakoczym

Michał tuli w kaplicy poświatą księżyca
karmi tęsknotą wzruszeń szeptem nocy gości
w dali płonie zalotnie zerkając Stobnica

wyciska łzy sentyment czyniąc w sercu odwilż
lśnią zapraszając wieże cudu Podkarpacia
pierś rozrywa nostalgia do rodzinnej wioski

[Gloinnen]

Trochę niejasne jest, o kim/o czym piszesz w pierwszej strofie.

W drugiej zdecydowanie przenosisz punkt widzenia na peela (formy 1 osoby l.poj.) - to tym bardziej wprowadza konfuzję.

Jeżeli pierwsza strofa jest o Św. Michale (nawiązanie do bliznieńskiej legendy) - to dobrym zabiegiem byłaby zamiana miejscami strof (pierwszej z drugą), z lekką korektą, żeby otwarcie wiersza było lepiej skonstruowane.

robiąc w sercu odwilż

"robiąc" ---> potocznie, pospolicie, nie pasuje mi do dość podniosłego tonu całości, może zamienić np. na "czyniąc"?

"przytulam"/"tuli" ---> w ograniczonej przestrzeni sonetu raczej doradzałabym unikanie powtórzeń (z wyjątkiem anafor).

W finalnych tercynach trochę zbyt dużo powtarzających się sentymentalnych określeń - "tęsknota", "nostalgia", "żal"...

Potrafisz kreślić ładne, emocjonalne obrazy, które same w sobie potrafią wywołać wzruszenie, zachwycić, zaniepokoić. Tę umiejętność warto wykorzystać, unikając dosłownego nazywania stanów duszy, zwłaszcza, jeśli w zasadzie o tym samym się na przestrzeni aż dwóch strof rozpisujesz... Owo rozpisywanie się osłabia wymowę wspomnianych tercyn.

w zimowej pelerynie senny i wyniosły
jakby wspominał czasy gdy z hufcami spłynął
gromić tatarskie ordy ciągnące doliną
by w szalejącej burzy czambuły rozproszyć

To jest dla odmiany udane (mickiewiczowskie w klimacie, lecz romantyczna konwencja pasuje do opowiedzenia wątku historycznego i legendarnego).

frunąc myślą przytulam ukochane płoty
wróciłem by pogłaskać znajomą spojrzeniem
rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec
chociaż noc słyszę dzwonek chciałbym biec do szkoły

To również bardzo dobre. Właśnie tak trzymać, oto dobry przykład pokazujący, że można przywołać tęsknotę, melancholię, bez nazywania jej po imieniu.

w dali płonie zalotnie zerkając Stobnica

Ta personifikacja również mi się podoba.

Istotnym atutem tekstu jest też wybór tematu. Cennym wydaje mi się uwiecznianie w poezji podań, legend, opowieści na pół baśniowych, na pół historycznych. To kopalnia pomysłów na wiersze. Popieram!

Pozdrawiam,


Glo.

[szarobury]

Bardzo mi się doba ten Twój wiersz. Pozdrawiam

[EdwardSkwarcan]

Wymieniłem "robiąc" i zmieniłem pierwszy wers drugiej strofy, żeby pozbyć się "przytulam".
Nie mam pomysłu na zamianę strofy pierwszej z drugą i boję się, że taki zabieg naruszy kanony.
Dziękuję za uwagi

Dodano -- 25 gru 2013, 23:54 --

Bardzo mi się doba ten Twój wiersz. Pozdrawiam

Dziękuję za miłe słowa

[Sokratex]

w zimowej pelerynie senny i wyniosły
jakby wspominał czasy gdy z hufcami spłynął
gromić tatarskie ordy ciągnące doliną
by w szalejącej burzy czambuły rozproszyć

na skrzydłach myśl frunę w ukochane płoty
wróciłem by pogłaskać znajomą spojrzeniem
rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec
chociaż noc słyszę dzwonek chciałbym biec do szkoły

Michał tuli w kaplicy poświatą księżyca
karmi tęsknotą wspomnień szeptem nocy gości
w dali płonie zalotnie zerkając Stobnica

wyciska łzy sentyment czyniąc w sercu odwilż
lśnią zapraszając wieże cudu Podkarpacia
pierś rozrywa nostalgia do rodzinnej wioski

Forma sonetu, jednak brakuje charakterystycznej dla gatunku spójności logicznej,
co sprawia wrażenie dość luźno dobranych wersów. Na przykład można je połączyć tak:

Michał tuli w kaplicy poświatą księżyca
by w szalejącej burzy czambuły rozproszyć
lśnią zapraszając wieże cudu Podkarpacia
rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec

jakby wspominał czasy gdy z hufcami spłynął
w dali płonie zalotnie zerkając Stobnica
wyciska łzy sentyment czyniąc w sercu odwilż
na skrzydłach myśli frunę w ukochane płoty

chociaż noc słyszę dzwonek chciałbym biec do szkoły
w zimowej pelerynie senny i wyniosły
wróciłem by pogłaskać znajomą spojrzeniem

gromić tatarskie ordy ciągnące doliną
pierś rozrywa nostalgia do rodzinnej wioski
karmi tęsknotą wspomnień szeptem nocy gości


W sumie nie wiem teraz, który bardziej mi się podoba, bo podobają mi się obydwa

Pozdrawiam.

[stary krab]

Kolejna próba sonetu. Cieszę się, bo lubię ten gatunek wiersza i wszelkich piewców gór.
A to mnie zniewala, pięknie:

rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec

[EdwardSkwarcan]

W sumie nie wiem teraz, który bardziej mi się podoba, bo podobają mi się obydwa

Dziękuję
Pozdrawiam

Dodano -- 26 gru 2013, 23:46 --

Dodano -- 26 gru 2013, 23:49 --

Kolejna próba sonetu. Cieszę się, bo lubię ten gatunek wiersza i wszelkich piewców gór.
A to mnie zniewala, pięknie:

rozsiany w białym puchu przykucnął chat wieniec

Dziękuję Pozdrawiam

[Leon Gutner]

Kolejny udany Sonet w twojej kolekcji Ed .

Z kolejną przyjemnością L.G.

[abandon]

Dobry sonet, podoba się:)

[EdwardSkwarcan]

Kolejny udany Sonet w twojej kolekcji Ed .

Z kolejną przyjemnością L.G.

Jest po małym remoncie
Dziękuję za miłe słowa

Dodano -- 31 gru 2013, 20:00 --

Dobry sonet, podoba się:)

Dziękuję
Wszystkiego naj. w Nowym Roku