wracaj

[agusia77]

od świeżych krajobrazów odkleja się bliskość
żeby jeszcze raz wszystko opowiedzieć
instynktom podwładnym zmęczeniu
pozwól odetchnąć w ciszy która brzmi inaczej
w zawiązkach liści zanim słońce
zabarwi je na żółto i ugnie się droga

wracaj dla wszystkich starczy miejsca
pod dziką gruszą liczącą wiatr i ulęgałki
wrysowując się w chabrową przestrzeń
redisowym piórkiem poczuj jak boli powrót
skondensowany do rozmiarów
bezsilnie zaciśniętej pięści

wyrównującej kanty wspomnień
zapomnianego czasu który jest jak potok
co nigdy nie wypłynął poza własne źródło
więc pozostał tylko smutkiem i tęsknotą
wyciszającą tło pośpiechu z kamienic
gdzie ostatni świadkowie wysiadują śmierć

na podwórkach dzieciaki jeszcze wygrywają wojnę
wyrównują poziom limitu do samozadowolenia
odzyskując wolność między stygmatami drzew
wróć własnymi śladami przemierzyć odległość
stąd do gdzieś tam jak mrówka pod koszulą
od apaszki szczęścia po pętlę cierpienia

[Alek Osiński]

Dużo ładnych i sugestywnych obrazów, niekiedy może
nawet zbyt krańcowo-patetycznych jak finałowa "pętla cierpienia", ale
ogólnie podoba się wiersz, ma z pewnością swój
melancholijny urok, najbardziej - "wysiadywanie śmierci"

Pozdrawiam:)

[agusia77]

dziękuję za wgląd i miłe słowa pod wierszem