to co już było

[agusia77]

tam gdzie jeszcze nie boli niegojąca się rana
kamień ciepły w słońcu jak dialog naszych listów
dojrzewający w kształcie wiersza do poczucia winy
trudno pięknie coś zszyć zwłaszcza stare blizny

nie znam się na twoich snach leżących na krzyżu
na którym powoli zaciera się portret moich dłoni
odkładając czas na czarną godzinę dopijania kawy
pomiędzy łokciami wolnych niedziel i sobót

spóźnionych pociągów gdy świat znów przyspiesza
obudzę cię słowem zalśni drugie słońce proszę
usiądźmy przed upływem chociaż nie wolno
schodzić z tego co pozostało jeszcze w nas najlepsze

płonąc w żyłach jak w oliwnych dzbanach
żeby spojrzeć na wszystko w nowym świetle
kręgów na wodzie kołyszących odbicie klucza
zgubionego wraz z turkotem wozów

jest pusto ale i nic nie brakuje choć czasem
wyglądam jak wędrówka przez schizę
gdy w pajęczynie cierpienia tęsknotą drży zegar
gromowładny przed pancerną ścianą

psy patrzą w oczy jakby zrozumiały sposób
jak można się wylizać z tego co jest to było już dawno
nanizane na sny synkretycznie słoną perłą w miejscu
wtulonym w samotność jak w znoszony sweter

[ono]

nieco opowiadaniowo, ale pięknymi słowami poprowadziłaś mnie po wersach wiersza


kamil

[coobus]

Bardzo ładny wiersz, jakby przeoczony przez czytających.
Ja się cieszę, że go nie minąłem - chyba taki, jakich tu szukam.
Z pozdrowieniami, Agusiu