Autohof

[Gloinnen]

Weź mnie, proszę, w ramiona, gdy wieczór nadejdzie,
krajobrazy powlecze lodowym werniksem,
i odbicia gwiazd hojnie na szosach rozsypie.

Chcę być bliżej i bliżej.
Niech rozkosz trwa wiecznie.

Z Andromedą nurkuję w przejrzystych ciemnościach
nad uśpionym parkingiem.
Już zgadłam.
To dzisiaj.

Najpiękniejsza noc w życiu się właśnie zaczyna,
by wypalić na sercach miłosny hologram.

Srebrna magia.
Czas zamarzł w zimowej klepsydrze.
Chwyć za rękę i ściągnij z przestworzy na ziemię.
Czy też wierzysz, że wszystko jest nadal możliwe?

W przytuleniu ukołysz, nie pozwól odlecieć,
póki czar słodkiej chwili – jak inne – nie minie.

Weź mnie, proszę, w ramiona, kochany, raz jeszcze.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Lubię wiersze pełne pragnień .
A właściwie pełne pewnego specyficznego rodzaju pragnień .
Dołóżmy do tego Glowy sposób podawania tematów i Leo nie inaczej tylko znów z ogromną przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.

[Dante]

Hm, wolę już wiersz polityczny, nawet jeśli pisany z pozycji innych niż moje.
Może to wada mojego charakteru, ale nie przepadam za nadmiarem ckliwości w kosmicznym rozbujaniu, choć niewątpliwą zaletą jest połączenie gorących uczuć z lodowatą aurą, no i puenta zaskakująca dosłownością.
Całość trąci mi lekko pastiszem.
Technicznie - charakterystycznie dla Autorki - rymy tak odlegle "przybliżone", że nikt by się nie zorientował, gdyby umieścić wiersz w białych.

Pozdrawiam
AD

[Gloinnen]

Leo, dzięki.


Te pragnienia całkiem zwyczajne.

Dante,


miło Cię znów widzieć.

Całość trąci mi lekko pastiszem.

Niestety, pudło. Wiersz napisany intencjonalnie, ze śmiertelną powagą. Taka aura, taki czas.

Pozdrawiam,


Glo.

[Gloinnen]

Przeniosłam wiersz na jego właściwe miejsce.
Tu może wszystkich bawić.
Doniosę jeszcze flaszkę, żeby było Wam bardziej wesoło.

[Dante]

Uff, czuję, że Autorka poczuła się urażona, nad czym mocno ubolewam
Demonstracyjne przeniesienie wiersza do działu radosnych wraz z życzeniami dobrej zabawy odczytuję jako swego rodzaju manifestację, rodzaj zaprzeczenia prawa czytelnika do indywidualnego, osobistego odbioru dzieła literackiego.
Z całą mocą pragnę podkreślić, że wyrażona w poście powyżej opinia jest moim autentycznym odczuciem, choć być może wyrażona językiem bliższym satyrykowi niż lirykowi, co akurat w moim wykonaniu nie powinno nikogo dziwić, a tym bardziej poruszać.

Z flaszeczki (własnej) skorzystam i serdecznie pozdrawiam
AD

[Gloinnen]

Przepraszam, Dante, za tę demonstrację.
Wiersz wraca na dawne miejsce.
A z mojej flaszeczki można się śmiało napić, arszeniku nie używam.

[Dante]

A z mojej flaszeczki można się śmiało napić, arszeniku nie używam.

Uff, dzięki za uspokojenie, bo po cichu troszkę i z Twojej napocząłem

[coobus]

Z Andromedą nurkuję w przejrzystych ciemnościach
nad uśpionym parkingiem.
Już zgadłam.
To dzisiaj.

Ta noc, szczególna noc, są takie. I te słowa jak modlitwa, która na pewno dociera, niekoniecznie do nieba.
Ładna liryka, piękny wiersz. Może urokiem tych słów osiągniesz, co zamierzasz

[iTuiTam]

Biorę całościowo, Glo. Bez podtekstów, jednoznacznie biorę wiersz, bo jest liryczny, sentymentalny i z 'cosiem', czyli pięknym obrazem:

Srebrna magia.
Czas zamarzł w zimowej klepsydrze.
Chwyć za rękę i ściągnij z przestworzy na ziemię.
Czy też wierzysz, że wszystko jest nadal możliwe?

... nic nie poradzę na to, że tak odbieram niektóre tradycyjne wiersze