niepewność

[coobus]

poszedłem za nimi
za twoimi myślami
ciekawość obmyła mi stopy
kora drzew powitała mądrością

nie znałem tego ogrodu
sam bym go nie odnalazł
niezrozumienie otoczyło go ostrokrzewem

to było miejsce i czas
kiedy światło mniejsze
nie przeszkadzało w poszukiwaniu
światła większego
ślad na piasku zatrzymał się w czasie
echo opadało na motylich skrzydłach

poszedłem za nimi
niosąc w dłoniach niepewność
a w niespokojnych oczach milczenie
choć wydaje się
że tak łatwo jest snem pytać
i snem odpowiadać

[marta zoja]

Jak zwykle poraziło mnie... zastygłam ciszą we mnie...

[411]

niosąc w dłoniach niepewność

Piekny wiersz o milosci - tak go czytam, tak go rozumiem.
Lubie tak - spokojnie, w wyciszeniu, zadumaniu. Ktos znajdzie "swoja" cisze, ktos inny zaczarowany ogród.
Wystarczy.
O milosci trudno sie pisze. Tak samo jak o smierci. To trzeba przezyc.
Ty sprawiasz, ze czytelnik przezywa razem z Toba.

Uklony,
J.

[atoja]

uwierzyć i pielęgnować
oto cały sens życia we dwoje...
Coob... urzekasz subtelnymi skojarzeniami

[EwaMagda]

Subtelny wiersz, taki Twój - Coobusowy

[lczerwosz]

choć wydaje się
że tak łatwo jest snem pytać
i snem odpowiadać

jak wierszem

[em_]

Bardzo spokojne, płynne..
Zakończenie mnie po prostu oczarowało.
Udany wiersz,
pozdrawiam

[ono]

jak zawsze przeczytałem z przyjemnością twój wiersz

kamil

[coobus]

Wiersz przyjęty ciepło. Cieszę się. Dlatego, że i ja go polubiłem od razu. Powstał w kilka minut, jako błyskawiczny zapis myśli, które odnalazły swoją ścieżkę. A to mi się nie zdarza. Kiedyś wszystkie moje wiersze były takie. I tęsknie za tą świeżością, którą utraciłem. Stałem się już wyrachowany, dopracowuję własne myśli po napisaniu, wyczyszczam z banałów, przynajmniej się staram. Już bez takiej radości pisania, jak kiedyś. Może uda mi się jeszcze zanurzyć stopy w tamtej rzece, choć mądrzy ludzie uprzedzają, że nie.
Sam się nie łudzę, nie wymagam, nie oszukuję. Piszę. A za komentarze dziękuję.