villanella avec le sourire

[Miladora]

nie warto bywać adwokatem diabła
lepiej anioła wziąć na siebie rolę
i dbać o uśmiech – niech wciąż jest na wargach

przyjmować wszystko nie serio lecz w żartach
anielski spokój wieszając nad stołem
i nie odgrywać adwokata diabła

by aureola nad głową nie zbladła
wcale nie trzeba o ścianę tłuc czołem
wystarczy uśmiech przywołać na wargach

a uczestnicząc w niekończących targach
traktować siebie i innych z humorem
nie mieszać w sprawy adwokata diabła

i nie nadstawiać niepotrzebnie gardła
ciągle i w kółko coś twierdząc z uporem
stanowczo lepszy jest uśmiech na wargach

a wtedy żadna nie napływa skarga
z żadnym nie trzeba walczyć protokołem
po diabła grać więc adwokata diabła
łatwiej się żyje z uśmiechem na wargach

[Leon Gutner]

Wciąż mnie zadziwia ta forma a jeszcze bardziej zadziwia mnie twoja swoboda w poruszaniu się po takim zapisie .
Poczytałem z radością .

Z ukłonem L.G.

[Miladora]

Dzięki, Leonku.
To w zasadzie kwestia wprawy. Zdarza się, że już pierwszy wers narzuca tę formę. I potem jest z górki.

Buziak dla odmiany.

[Tomek i Agatka]

Bardzo, bardzo przepraszam...

[e_14scie]

miałam nawet taki zamiar, by się wprawić w villanellkach, ale po kilku popełnionych, mi przeszło.

Świetnie napisane, Ty się już wprawiać nie musisz

[Miladora]

Smoczki wdrapały się na ósme piętro?!

La la la la lalalala la la la la

Jasne że z uśmiechem i to szerokim jak horyzont.
Ale to trochę też przewrotny wierszyk, bo czy tak do końca powinniśmy wszystko lekko traktować?
Nie zawsze, prawda?

Buziaki dla Smoków podwójne i zdrowie


Dzięki, Listeczku - to w zasadzie naprawdę kwestia opanowania regułki.
Kiedy ujrzałam pierwszą villanellę w swoim życiu - zdębiałam, i za diabła nie potrafiłam jej rozgryźć.
Ale nadszedł czas, gdy postanowiłam wziąć się z nią za bary. I spodobała mi się ta zabawa.

Buźka także dla Ciebie.