Smakuję sól

[anastazja]

taniec myśli w mojej głowie
paraliżuje komórki
nadając twarzy
niekontrolowany grymas

snują się nocą w poszukiwaniu
sensu dla zaspokojenia
uciekam w sen

rano wstrzyknę pod powieki
dawkę nadziei
wytapetuję twarz na ludzki wymiar.

wymuszonym krokiem
wyznaczam kierunek z trudem
wypiekając codzienny chleb

[Hosanna]

moja reakcja jest bardzo osobista

porzuć myśli bohaterko
siądź i medytuj dopóki spokój nie-myślenia
nie ukoi emocji na tyle

by myśleć bez pułapek

[lczerwosz]

PL-ka ma problem/y i niestety nie umiemy jej w tym pomóc.
Co do wiersza:
Ten chleb to ładna przenośnia codziennych, powszednich zajęć.
Jest wiele czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej czasu teraźniejszego. Uff. Moim zdanie daje to pewną monotonność. Jakby zdywersyfikować deczko?
Może:
rano wstrzyknę pod powieki
dawkę nadziei
wytapetuję twarz na ludzki wymiar.

[marta zoja]

Anastazjo tak głębokie i poważne masz przemyślenia, że zatyka mnie gdzieś w środku... czytam wszystko... pozostawiając bez komentarza... Twoje wiersze, mówią same za siebie... Pozdrawiam MZ
PS Jestem...

[anastazja]

Hosanno - to tylko wiersz. Dzięki, że jesteś

Jakby zdywersyfikować deczko?

skorzystam Leszku - dzięki (choć wiersz stary, ale możemy poprawić)

Pozdrawiam



Martuś - zawsze miło Cię widzieć. Dziękuję

[Maryla Stelmach]

trafia An.

[anastazja]

Marylu

[szarobury]

Opowieść o bezbarwnym kieracie jaki większość z nas obraca. Jeszcze czasami gdzieś tam coś zakrzyczy nocą w człowieku, ale rano z poczuciem obowiązku zaczynamy od nowa mozolny taniec. Pozdrawiam