Penelopa i Kalipso (1)

[Gloinnen]

Penelopa tka całun. Usiadła przy oknie,
skąd się widok roztacza na granat zatoki.
Wie, że będą sprzyjali surowi bogowie
wiernej żonie i prawej, wytrwałej miłości.

Statku szuka spojrzenie, choć mglisty widnokrąg
ciągle pusty i chmurną ciemnością zasnuty.
Trzeba wierzyć na przekór dotkliwym tęsknotom,
aż się spełni przeczucie. On kiedyś powróci.

A pod niebem Ogygii Kalipso się stroi
w kolie z drobnych muszelek, w półsrebrne woale.
Siódmy rok właśnie mija. Nie pragnie już Odys
w jej ramionach doznawać rozkoszy i szaleństw.

Dłoń przed ciepłem się wzbrania. Wzrok umknął daleko.
Próżno nimfa chce czułość obudzić oddaniem.
- Pora ruszać mi w drogę.
- Kochany, dlaczego?
- Bo ktoś czeka, najmilsza. Na mojej Itace.



____________________
Glo.

[Leon Gutner]

Cóż tu gadać kiedy wiersz taki że mowę odbiera .
Nie gadać tylko czytać zachwycać się i podziwiać .
To czynię .
Słusznie bo wolę zachwyt i podziw niż gadanie .

Z podziwem L.G.

[EdwardSkwarcan]

No proszę, mężczyzna czasem błądzi, jednak wraca w ramiona pierwszej
Uroczy wiersz
Pozdrawiam

[Gajka]

Chciałoby się wykrzyczeć c`est la vie . Piękny wiersz

[Ryszard Sziler]