Kalipso i Odys

[Gloinnen]

Jesteś młoda, Kalipso, i piękna nad podziw,
jednak próżno ożywiasz ciepłymi ustami
dionizyjskie pół-raje, kobiece ogrody;
znów się cień niespokojny wymyka z komnaty.

Szarpiesz muślin na łóżku i krzyczysz, bezradna.
Ciemność kipi granatem w zbolałej źrenicy.
To ten sam dziki żywioł, co okręt roztrzaskał
i wyrzucił rozbitków na brzeg twojej wyspy.

Zapragnęłaś. Zbierałaś kamyki po plaży,
białe, czarne, czerwone. Aż w obraz złożyłaś.
Na nim ciała płonęły. A Odys wciąż patrzył,
mówiąc – kochaj i uwierz nareszcie, najmilsza.

Lubił smagłe krągłości zachłannie całować,
ale w końcu mu wraca przytomność i pamięć.
Czeka droga. Burzliwa włóczęga przez morza,
aby móc się na ziemi rodzinnej zestarzeć.

Chyłkiem pałac opuszczasz. To tu, na tym klifie.
Układanka z przedwczoraj. Fałszerstwo bez marzeń.
Nic nie będzie, jak było. Rozpadły się wizje.
Dłonie niszczą wśród przekleństw miłosną mozaikę.



____________________
Glo.

[skaranie boskie]

Widzę, że zaczęłaś szukać natchnienia w mitologii.
To ogromne źródło inspiracji, wykorzystywane już przez wielu.
Ale - jak widać - można wciąż na nowo. Czytam i odnoszę nieodparte wrażenie, że tam byłaś, widziałaś, odczuwałaś... Tak, piszesz bardzo sugestywnie, realistycznie. To rzadka umiejętność. Podziwiam.

[411]

I ja sie dolacze do pochwal i zachwytów - wyjatkowo, bo poezja rymowana niekoniecznie do mnie trafia.
Tym jednak:

Szarpiesz muślin na łóżku i krzyczysz, bezradna.
Ciemność kipi granatem w zbolałej źrenicy.
To ten sam dziki żywioł, co okręt roztrzaskał
i wyrzucił rozbitków na brzeg twojej wyspy.

zalamalas, od nowa narosle, góry lodowe.

Jestem pod wrazeniem.
J.

[Leon Gutner]

Dobrze się Leonowi starzeć przy takich wierszach .
I sugestywnie i wzruszająco .
Tak się powinno wykładać mitologię w szkołach .

Z przyjemnością L.G.