*** (ledwo widoczne znaki... )

[ble]

Bonsai, wiersz nie jest krótki, a jego zapis służy odczytaniu przesłania. Służy, a nie przeszkadza. Bo czy mozna powiedzieć o wierszu, że jest wierszem, jeśli się w nim pisze wprost, kawę na ławę? Mam nadzieję, że jednak ktoś odczyta.
Poozdrowienia

[atoja]

Bardzo intrygujący i ciekawy ... jego sens pojmuję jako życie po życiu
chwila,gdy z ciała wyzwala się niemateria obserwuje materię i próbuje na nowo żyć...

[Bonsai(Tomasz Socha)]

Bo czy mozna powiedzieć o wierszu, że jest wierszem, jeśli się w nim pisze wprost, kawę na ławę?

Hmm... a ja lubię pisać kawa na ławę . Ale to wszystko jak kto woli. Często dobrze jext od razu wiedzieć o co chodzi.

Czasem jednak dobrze jest trochę się zastanowić.

[ble]

Cieszą mnie wszystkie odczytania. Twój, Atoja, jest bardzo ciekawy. Na pewno chodzi w tym wierszu o sprawy generalne - życie i śmierć. O oddalenie od życia niekoniecznie z powodu śmierci, która oddala ostatecznie - mówią o tym dwie ostatnie cząstki wiersza, dwa sposoby oddzielenia.

Bonsai, no tak, czasem dobrze jest pogadać. Mnie też to się zdarza, ale wtedy wiersz jest bliżej prozy.

Pozdrowienia

[Hosanna]

Mam nowa koncepcję !

Starsza bliska osoba jest w chora na Alzheimera
Jest w domu starców który tu jest domem śmierci
Ktoś odwiedza ją tam
obserwuje posuwające się zmiany
lek ostrożność
wzrastającą nieobecność

Odwiedzający jest w osobnym świecie
równie odległym jak ten w otwartej książce lezącej na łóżku
obserwuje to wszystko\i nagle przyłapuj się ze jego obserwacje są beznamiętne i precyzyjne jak
sekcja zwłok

wstydzi się swojej własnej martwoty

[ble]

Hosanno, Twoja interpretacja najbliższa mojemu zamierzeniu. Tylko, że to nie musi być Alzheimer i dom starców. Sama starość jest takim domem. Spostrzega się wtedy (powoli, najpierw przez niewielkie zmiany) przynależność do innego swiata, w którym już nie całują w usta z milością. Ostatecznie sekcja zwłok jest bardziej czuła niż codzienna egzystencja w starości.
No, to wszystko się wydało, wszystko jasne - ale może ktoś zechce jeszcze podyskutować.

Pozdrawiam serdecznie

[Halszka55]

jak dla mnie "ledwo widoczne znaki".. nie wiem martwa choć obecna dotyka ale zimna daleka choć bliska
- ależ to enigma i chyba o to ci chodzi ;-)= pokrojone to wszystko na paski i dopasuj jak czytasz..

[ble]

Mozna i w paski, Halszko Pozdrawiam

[Ewa Włodek]

cóż, Ble, teraz ja ze swoim czytaniem: jak bym czytała sytuację, którą przezyłam empirycznie: terminalnie chory czlowiek, narkotyki dla uśmierzenia bólu, degradacja fizyczna i psychiczna, Jego podejście kompletie zmienione do świata, który musi zostawić, a który o jakiegoś czasu postrzega jako - inny, i moje podejście do Niego - z dnia na dzień zmienianego przez chorobę i leki. No, i na koniec - śmierć; bez prosektorium w tym przypadku ale z "ostatecznym skalpelem" przecinającym wiele i zmieniającym - wszystko... Takie mi myśli przywołał Twój wiersz...

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Alek Osiński]

ledwo widoczne znaki

dyskretna strefa
obcowania w martwym
jakiś drobiazg

na przykład
nieobecność
w nowej taktyce
odnajdywania ust

spowolnione łagodnością tempo
penetracja warg
ostrożnie pij ostrożnie

a ty
oddzielona
ptak na rysunku
w książce

niklowana blacha
nożyczki
skalpel
szczypce

no to jestem;)

Przede wszystkim muszę powiedzieć Olu, że ten z Twoich krótkich, które czytałem, chyba najbardziej mi się podoba,
jest bardzo intrygujący, a ja jako żem człek z natury pogodny, musze powiedzieć, że bardzo mnie pociągają, takie mroczne, ciemne, w gruncie rzeczy obrazy

Obraz dominujący, to wydaje mi się jest jednak prosektorium i sekcja zwłok, finałowe artefakty i obcowanie w zmarłym, przy czym "obcowanie i dyskretna sfera" sprowadzają do obrazu intymność. Sekcja jest jednak pewnym rodzaju gwałtem na ciele,
a więc intymności, wydaje mi się, trzeba szukać gdześ indziej.

Myślę, że trochę naprowadza "pole" - skojarzyło mi się z martwym polem, a więc polem niewidocznym, kiedy rzecz zniknęła z jednego wymiaru, a nie pojawiła się jeszcze w następnym, a więc faza przejścia -konieczna, ale niebezpieczna, bo działamy wtedy bez jej świadomości. Z drugiej strony pole - to również miejsce, gdzie ptaki zbierają się do odlotu, to pięknie współgra ze strofą o ptaku "a ty oddzielona/ptak/na rysunku/w książce" - piękna zresztą cząstka. Ten zamknięty,oddzielony w jakiejś zamkniętej opowieści ptak skojarzył mi się właśnie z rzeczą naturalną jak odlot ptaków, który nie może się dokonać, z tego powodu, że ptak znajduje się akurat w martwym polu i chociaż w rzeczywistości może robić co chce, my mamy świadomość tylko tego ptaka, który jest zamknięty i oddzielony, a więc tracimy wiarę w to co się dzieje pozazmysłowo? Tak to przynajmniej odczytuję.

Jeśli mogę coś jeszcze od siebie, to osobiście, ostatnią strofę wstawiłbym jako drugą

ledwo widoczne znaki

dyskretna strefa
obcowania w martwym
jakiś drobiazg

niklowana blacha
nożyczki
skalpel
szczypce
na przykład

nieobecność
w nowej taktyce
odnajdywania ust

spowolnione łagodnością tempo
penetracja warg
ostrożnie pij ostrożnie

a ty
oddzielona
ptak na rysunku
w książce


msz, przekaz byłby wtedy jaśniejszy, ale to oczywiście tylko takie widzimisie, pomysł
i jeszcze ten wers "ostożnie pij ostrożnie" imo bardzo dobry jakby przemawiać do kolibra,
który głęboko zapuścił swoją trąbkę w kielich, lub inaczej - szczypce w ciało...

Pozdrawiam