Odwilż

[czochrata]

dzień ociemniały jak starzec kaleka
i cisza przenikająca kość
zimowi ludzie przechodzą i giną
smugą niebieską zacierając trop

jeszcze wierzyli w słoneczną rzeczywistość
przybywając z wysoka w swe cienie
teraz już tyko jak niemy wyrzut milczą
czerwono stopniałym śniegiem

[SamoZuo]

Podsuń mi interpretację, bo nie wiem za bardzo o co chodzi
o utracone nadzieje u kresu życia? Samobójstwo?

Pozdrawiam

[Qń Który Pisze]

dzień ociemniały jak starzec kaleka
i cisza przenikająca kość
zimowi ludzie przechodzą i nikną
smugą niebieską zacierając trop
jeszcze w słoneczną wierzyli rzeczywistość
przybywając z wysoka w swe cienie
teraz już tyko jak niemy wyrzut milczą
czerwono stopniałym śniegiem

Ha, przeCzochrałbym ten tekst, ale hermetyczne zamki ani drgną...
śnieg topiący się na czerwono, to śnieg krwią przesączony... była jakaś akcja...
Potem zlodowacenie... ech, chyba jestem jakiś pociemniały ciemnogrodczyk
Ale tekst robi wrażenie... jest dobry i zdradza bogactwo wrażliwości, ale trzyma w niepewności swoim nieodgadnionym kamuflażem...
Trza poczekać, aż Czochrata upuści trochę twórczej pary

[czochrata]

Qniu i SamoZuo,tekst ten należy do cyklu wierszy tzw.grudniowych, zaangażowałam się politycznie...Teraz to chyba już czytelne,prawda?pozdrawiam i dzięki za komentarze

[Qń Który Pisze]

ha, niech mnie chudy byk! Qń myślał, że to może cuś być o WRON-ie i Wojtku Musze
Dobry trop odrzuciłem, ale intuicyjnie wyczułem stan wojenny, bo byłem wówczas bardzo niewygodnym dla ZOMO dysdentem Osiedlowych Bojówek Odwetowych to były czasy...
Teraz wiersz nabrał innych kolorów i strasznie pasuje do tematu, który porusza. Bardzo ładnie -tyle Qń

[czochrata]

Qniu,jesteś cudowny!!!

[ble]

A ja czytam zupełnie niepolitycznie.
Piękny temat, dobrze uchwycony. Odwilż, topniejemy, znikamy w szarości, w rozścieku. Resztki naszej krwi przypominaja o istnieniu. Ale zaraz koniec, połączymy się z rynsztokami.

Pozdrawiam, Czochratko

P.S. Właściwie mógłby być w rymowanych, nie sądzisz?

[Gloinnen]

dzień ociemniały jak starzec kaleka
i cisza przenikająca kość
zimowi ludzie przechodzą i nikną ---> powtórzenie - fonetyczne powinowactwo.
smugą niebieską zacierając trop
jeszcze w słoneczną wierzyli rzeczywistość ---> po co ta inwersja?
przybywając z wysoka w swe cienie
teraz już tyko jak niemy wyrzut milczą ---> jw.
czerwono stopniałym śniegiem

Dla mnie za gęsto troszeczkę w tym wierszu. Zapis lekko przytłacza pewną dostojnością. Czy to zamierzony efekt?
Skoro to wiersz wolny, to nie upierałabym się przy rymach, które nie wyszły Ci w sposób naturalny, a które próbujesz narzucić poprzez inwersje.

"przenikająca" - "nikną" - gdzieś bym poszukała zamiennika.
Zamiast "nikną" - umykają? nie wiem, pokombinuj...

Ja sobie to tak wymyśliłam:

dzień ociemniały jak starzec kaleka
i cisza przenikająca kość
zimowi ludzie umykają
smugą niebieską
zacierając trop

jeszcze wierzyli w słoneczną rzeczywistość
przybywając z wysoka w swe cienie
teraz tylko milczą
jak niemy wyrzut
czerwono stopniałym
śniegiem

Wersyfikację rozbiłam, nie wiem, chyba w ten sposób wiersz zyskuje na przejrzystości, łatwiej się po nim poruszać myślą.

Pozdrawiam,


Glo.

[P.A.R.]

teraz już tyko jak niemy wyrzut
czerwono stopniałym śniegiem
milczą

i wciąż, i wciąż
i jeszcze ...

[e_14scie]

dzień ociemniały jak starzec kaleka
i cisza przenikająca kość
zimowi ludzie przechodzą i nikną
smugą niebieską zacierając trop
jeszcze w słoneczną wierzyli rzeczywistość
przybywając z wysoka w swe cienie
teraz już tyko jak niemy wyrzut milczą
czerwono stopniałym śniegiem

Czochratko
to jest wiersz rymowany, choć swobodny i mam szczerą ochotę go widzieć w innym dziale.
A i rytm swój ma.