odsłona pierwsza

[Gloinnen]

*
pysk na kłódkę
nie mogę sobie pozwolić na zbyt wiele przecież
dwa brzegi rany
nie zrosną się nigdy w jeden
smukły jawor

**
w archiwum pozostaną uśmiechy
- WTF -
usta iskrzą jeszcze
nie czas

***
zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu by przybliżyć
kość do kości
czerwienią wypełnić łodzie
dwie nasze

i nawet jeśli pod spękaną gliną popłynie
rzeka rozrywając światłocienie
dla ciebie dla mnie
zabraknie krwi


Wersja II (poprawiona)

*
pysk na kłódkę
nie mogę sobie pozwolić na zbyt wiele przecież
dwa brzegi rany
nie zrosną się nigdy w smukłe drzewo

**
w archiwum pozostaną uśmiechy
- WTF -
usta iskrzą jeszcze
nie czas

***
zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu
by czerwienią wypełnić łodzie

nie popłynie pod spękaną gliną


____________________
Glo.

[Miladora]

Jedyny fragment, który mi haczy, to:
- łodzie/ dwie nasze - wiem, że "dwie nasze" to tak, jak "dwie są nasze", ale wpada na siebie jednak i inwersja się robi.
Może oddzielić linijką odstępu?
Mam jeszcze trochę mieszane odczucia w stosunku do światłocieni. Jakby trochę z innej bajki były.
Nie wiem, ale czegoś mi zabrakło w tym wierszu, żeby obudził we mnie prawdziwe echo...

[P.A.R.]

zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu by przybliżyć
kość do kości
czerwienią wypełnić łodzie
dwie nasze

zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu
by czerwienią wypełnić łodzie ...


właśnie, pierwsze słowo cytatu
najwyraźniej podkreśla mój odbiór ...

[Arti]

pysk na kłódkę
nie mogę sobie pozwolić na zbyt wiele przecież
dwa brzegi rany
nie zrosną się nigdy (bez nigdy, ale najpierw uwaga niżej) w jeden
smukły jawor (wolę by nie zrosły się w brzeg jak jakiś tam "smukły jawor" to mnie wybija, wywaliłbym

**
w archiwum pozostaną uśmiechy
- WTF -
usta iskrzą jeszcze
nie czas

***
zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu by przybliżyć
kość do kości
czerwienią wypełnić łodzie (na tym bym skończył)
dwie nasze (dobrze, że nie "te łodzie" pominąłbym)

i nawet jeśli pod spękaną gliną popłynie
rzeka rozrywając światłocienie
dla ciebie dla mnie
zabraknie krwi

końcówka, cóż... wolę bez ostatniej zwrotki
czerwień w łodziach rozumiem jako wschód słońca, choć pewnie kompletnie błądzę
za wiersz

Pozdr.

[Gloinnen]

Milu, P.A.R.ze, Arti - dziękuję Wam za krytyczne uwagi.

Wiersz jest próbą odejścia od tej poetyki, do której się przyzwyczaiłam. Więc - jak mawiają - pierwsze koty za płoty. Widzę teraz, że wymaga dopracowania. Najwyraźniej można jeszcze bardziej - ascetycznie. Niebawem pojawi się wersja II - dla porównania.

Glo.

PS.
Arti, właśnie w ostatniej strofie jest klucz do tego, czym jest czerwień w łodziach.

[laura bran]

zabrakło odwagi by powiedzieć my
zabrakło świtu
by czerwienią wypełnić łodzie ...

podoba mi się to, co wyłuskał PAR. bardzo nie lubię powoływać się na innych komentatorów, ale mój własny mógłby być odebrany jako plagiat.

wiem, jestem maruder.

pozdrawiam
/lu

[Gloinnen]

Dziękuję jeszcze raz.



Wiersz spróbowałam trochę podrasować.

Glo.

[Arti]

druga wersja zdecydowanie lepsza, chyba już wszystko ok
jeśli mam się już czepić to czepię się "nigdy"
jest blisko "nie mogę" - "nie zrosną"
niepotrzebnie wydłuża wers
czy jest aż tak ważne? śmiem wątpić

co do mojego wcześniejszego skojarzenia ze wschodem słońca
wpierw pomyślałem o krwi ale nie mogłem uwierzyć, że dałaś ją w dwóch zwrotkach po sobie
stąd bardziej wyszukana interpretacja

dobry wiersz Glo, czekam na kolejne odsłony

Pozdro

[Gloinnen]

stąd bardziej wyszukana interpretacja

Bardzo piękna, subtelna interpretacja. A mój zamysł taki przyziemny...

jeśli mam się już czepić to czepię się "nigdy"

Ma wymowę bardziej ostateczną. Nie pozostawia złudzeń. Chyba jednak nie będę go ruszać.

czekam na kolejne odsłony

cdn.

Poz.


Glo.

[Sokratex]

pysk na kłódkę
nie mogę sobie pozwolić na zbyt wiele
dwa brzegi rany
nie zrosną się nigdy
w smukły jawor

Może pójść w tym kierunku? Czy to, co usunąłem wprowadza coś więcej do treści?
Np. skoro zrosną się w smukły jawor, wiadomo że w jeden.

Bez podobnego placebo ładny wiersz

Pozdrawiam.