Sobótki

[ovoc_ziemii]

Sobótki
autorzy: ovoc_ziemii i Magnus Awatson



nie no nie przez to chyba przez usta
powstał ten wiersz w którym nie ma bohaterów ani tchórzy
idących dalej – kolekcjonerów widm rosnących w nas
u szczytu brockenu

- zobaczyłam kobietę podzielną przez chruściane stosy
spod sukienki wystawała gloria wprawiając w zakłopotanie
walpurgie tej nocy

- demonie co zaplatasz na mej głowie warkocze ze snu
dusisz spojrzeniem w lustro wody zatapiając
to czego już być nie powinno

brać wiedźmę niech już nie powstanie
niech nie zaślepia naszych czystych serc
i ogień zmyje

wszystkie pocałunki
są śnieniem tych pierwszych
później trzeba czuć mocniej
odradzać w płomieniach odgrzewać

- zamienić się w deszcz górskiego popołudnia który nie zna umiaru
aby czuć na całej długości nerwów od końcówek włosów po piwnice
winnicy

tej rzeki
wylewamy się na dłonie
to akt sztormu
z piany wynurza się tchnienie
zabiera progi a drzwi otwierają się na ciebie

- z drżeniem rąk podnoszę palce do jej policzka
rwie się rzeka w tętnicach rozrywa
falą wymywa nowy brzeg i niesie
na koniec świata i dalej
a wiatr szepcze – ukochana

- czuję jak wypełniasz moje kości
teraz chroni nas wspólna skóra
pod nią pędy szukają drogi
by objąć ziemię pierwszym zielem

rozkwitły kwiaty deszcze popioły już zmyły
noce dniom oddały pokłony i nie ma już
zgubionych widm
co w ogniu się zrodzi co z wody powstało
jest mamidłem z eterycznych słów

[Miladora]

Klimat jest, intrygująco też, no i można się zamyślić nad znaczeniami. Zwłaszcza, że ich dużo.
Dopowiedzenie tej historii w sobie wcale nie jest proste, ale czasem przeczucie czegoś, chociaż stwarza trochę zamglony obraz, wystarcza. Niepokój najczęściej powoduje szukanie rozwiązań i dobrze, gdy wiersz potrafi go wywołać.

Z wrażeń pobocznych:
- piwnice winnicy - nie bardzo podoba mi się ta zbitka brzmieniowa

- tej rzeki
wylewamy się na dłonie
to akt sztormu - jeden zaimek można by chyba ominąć
- rwie się rzeka - zastanawiałam się, czy pierwsza "rzeka" jest niezbędna. Wers "tej rzeki" nie brzmi zbyt spójnie z "winnicy" i "wylewamy się na dłonie".
Ale mogłam czegoś nie zrozumieć.

Najbardziej podoba mi się ten fragment:

wszystkie pocałunki
są śnieniem tych pierwszych
później trzeba czuć mocniej
odradzać w płomieniach odgrzewać

Dobrego

[Gloinnen]

Wiersz ma rzeczywiście niesamowity nastrój. Powinien się czytać płynnie. Spróbowałabym jednak pozbyć się z wiersza tego, co zbędne, a zwłaszcza niepotrzebnych (moim zdaniem) powtórzeń. Podrzucę kilka sugestii dla Autorów:

kolekcjonerów widm rosnących w nas

"kolekcjonerów widm którzy/które w nas rosną" - chodzi o to, żeby było wiadomo, kto w nas rośnie.

na mej głowie

Osobiście nie przepadam za krótszymi formami zaimków we współczesnych wierszach, dodają im anachronicznej i patetycznej tonacji, a w Twoim wierszu i tak jest sporo patosu.

w lustro wody zatapiając

Wydaje mi się, że płynniej brzmiałoby bez inwersji - "zatapiając w lustro wody" - powstanie ciekawe połączenie ze "spojrzeniem" - "spojrzeniem zatapiając..." i "dusisz spojrzeniem" - zatapianie staje się osią wieloznaczności, tak chyba bardziej interesująco brzmi...

później trzeba czuć mocniej
odradzać w płomieniach odgrzewać

- zamienić się w deszcz górskiego popołudnia który nie zna umiaru
aby czuć na całej długości nerwów od końcówek włosów po piwnice

Za duże chyba nagromadzenie bezokoliczników na tak małej przestrzeni, spróbujcie pomyśleć o jakimś urozmaiceniu? I powtórzone "czuć" trochę zgrzyta.

falą wymywa nowy brzeg i niesie
na koniec świata i dalej

Może "i niesie" zamienić na "niosąc"?

- czuję jak wypełniasz moje kości

Po raz kolejny pojawia się "czucie". Według mnie po prostu wystarczy "wypełniasz moje kości"?

wypełniasz moje kości
teraz chroni nas wspólna skóra
pod nią pędy szukają drogi
by objąć ziemię pierwszym zielem

Bardzo mi się podoba ta strofa i zawarty w niej obraz.

rozkwitły kwiaty deszcze popioły już zmyły
noce dniom oddały pokłony i nie ma już
zgubionych widm
co w ogniu się zrodzi co z wody powstało
jest mamidłem z eterycznych słów

Końcówka trochę za bardzo podniosła. Zakończyłabym na zgubionych widmach. I pozbyła pierwszego "juża".

Po dopracowaniu - może być ciekawie.
Pozdrawiam,



Glo.

[anastazja]

-

Kod: Zaznacz cały

demonie co zaplatasz na [b]mej[/b] głowie warkocze ze snu

- proponuję mojej głowie (tak ładniej)

Ciekawy tekst do przeczytania nie jeden raz. Jeszcze wrócę.

Pozdrawiam

[Arti]

nie no nie przez to chyba przez usta
powstał ten wiersz w którym nie ma bohaterów ani tchórzy
idących dalej – kolekcjonerów widm rosnących w nas
u szczytu brockenu

dziwne wejście, ja się zacinam...auć

piwnice winnicy

nieciekawa zbitka
chyba jednak do zmiany



demonie (...)
dusisz spojrzeniem
w lustro (lustrze?) wody zatapiając
to czego już być nie powinno (...)

wylewamy się na dłonie
to akt sztormu
z piany wynurza się tchnienie (...)

wszystkie pocałunki
są śnieniem tych pierwszych
później trzeba czuć mocniej
odradzać w płomieniach odgrzewać (...)

- czuję jak wypełniasz moje kości (...)
chroni nas wspólna skóra
pod nią pędy szukają drogi
by objąć ziemię pierwszym zielem

rozkwitły kwiaty deszcze popioły już zmyły
noce dniom oddały pokłony i nie ma już
zgubionych widm
co w ogniu się zrodzi co z wody powstało
jest mamidłem z eterycznych słów

piękne


Pozdro

[Bożena]

ciekawy tekst- warto tu wrócić-

[SamoZuo]

Bardzo ciekawy i bogaty wiersz, nie jestem pewna czy go dobrze zinterpretowałam ale z pewnością jest o miłości.
Bardzo dobrze napisany zasługuje na uwagę.

Pozdrawiam

[Magnus Awatson]

Co do słowa "mej" otóż można napisać mojej i zauważyłem czepliwość do tych krótszych form.Tylko ten tekst zahacza o średniowieczny klimat gdzie nie jest grzechem użycie zaimka w takiej postaci.

dziękuje wszystkim za czytanie