Prometeusze własnego ja

[Napoleon North]

trwając
w stutysięcznej myśli
smutek jak potop
zalewa mnie od środka
topię się we własnych kłamstwach

zgrzytanie zębami nic już nie pomoże
mróz zeżarł resztki miłości
wykiełkowała nienawiść

bez komentarza zasłabł anioł
utracił wiarę i spadł
rykoszetem trafił mnie

słony grzech
słodkiego życia

[Hosanna]

słony potrzebny smak
nadmiar soli czy cukru psuje
Ikar na którego nikt nie patrzy spada bo jesteśmy połączenie i czerpiemy z tego siłę
Kiedy nie jesteśmy połączeni lub tylko tracimy poczucie połączenia - gaśniemy szybciej niż pycha obiecywała

[Fałszerz komunikatów]

Napoleonie, już bardziej nihilistycznego wersu nie da się chyba wymyślić: rykoszetem trafił mnie Chylę czoła za ten i wiele innych ciekawych ględzeń zawartych w wierszu Czyli peelem jest Bóg?

[Napoleon North]

Dzięki za komentarze i kilka grosików w kapeluszu . Teraz mogę odejść z miłością do Was ...

[Fałszerz komunikatów]

Sypiemy kwiaty

[Napoleon North]

Dziękuje , miło mi

[lczerwosz]

Powiem tak, obserwuję Cię od dawna, rzadko komentuję.
Dzisiejszy wiersz jest przejmujący i jeden z lepszych w Twoim zbiorze.

Ja bym go delikatnie zmodyfikował, pozwól tak:

trwając
w stutysięcznej myśli
smutek topi mnie od środka --> jak potop to wiadomo, że zalewa,
że od środka, też wiadomo
jak grząsko jest w kłamstwach --> drugi raz to samo: tonąć i potop

zgrzytanie zębami nic już nie pomoże
mróz zeżarł resztki miłości
nie wykiełkowała już nowa --> nienawiść w oczywisty sposób kojarzy się z miłością, zatem robi się mniej ciekawie

bez komentarza zasłabł anioł
utracił wiarę i spadł

rykoszetem trafił mnie --> tu bym przesuną linijkę niżej, wtedy ten grzech trafia rykoszetem a może anioł uderzył rykoszetem
słony grzech
słodkiego życia