Zwapnienia

[Gloinnen]

Pośród zdań smukłych, chropawych, w gorączce,
wyrastają wapienne nacieki, szkielety dla
niedopowiedzeń.

Przestrzeń międzyżebrowa
napełnia się chlupotem spadających kropli;

wydrążyły ciemnię, jezioro
na dnie
różowobiałej miseczki z porcelitu.

Ziarna soli, piasku
w zagłębieniu dłoni mnożą się
i dzielą.

Neuralgia wywołała
spod lustra wody
obrazy łysych lalek, koleżanek ze szkoły
umierania.

Pierwsze zeszły pod ziemię,
przede mną, po nas

zostaje pusty korytarz,
wykuty coraz głębiej.



____________________
Glo.

[lczerwosz]

koleżanek ze szkoły
umierania.

Tak
mamy już hospicja, czas zacząć szkolenia.

[karolek]

..

[eka]

Bolesny wiersz, tak nieubłaganie kończy się indywidualny czas, ale dlaczego w zwapnieniu? Nie mógł Pomysłodawca inaczej tego urządzić?
Jego wybrańcy umierają młodo.

[lczerwosz]

ale dlaczego w zwapnieniu

Wapnienie naczyń krwionośnych, w jego wyniku utrata elastyczności i.... Ale to tylko tło do wiersza. Dalej widzę jaskinię z naciekami, stalagmitami, stalaktytami. Miejsce tajemne, ukryte w ciemności. Jedynie dźwięk daje doznania i zimno. Kapanie, wieczne, pozaczasowe, gdy kapie dłużej niż pamiętamy. Ta przestrzeń jest miejscem dla rozważań dotyczących śmierci. I zestawienie z miseczką z porcelitu, to może być naczynie szpitalne, sanitarne. Po latach używania zniszczona powierzchnia glazury, miejsce dla bakterii, zapewne bez znaczenia.
Nie umiem zinterpretować ziaren piasku i soli. Ziarno niebiologiczne może być utrudnieniem, uwieraniem, przeszkodą, obciążeniem dla życia. Jeśli tak, to ich mnogość i wielokrotnienie szkodzą życiu.
Jaskinia z podziemnym jeziorem jakby katakumby, grobowce. I korytarz, sztolnia pochylona, prowadząca w głąb. Wciąga jak przepaść patrzących w dół nieboraków.

Poprzedni swój komentarz zacząłem w innym nastroju. Wykasowałem jego znaczny fragment.
Wiersz zapadł w pamięć, wróciłem przemyśleć obrazy, jakie zobaczyłem.

[januszek]

wapień - "wapniaki" ; porcelany - fajanse i ... szkoła umierania ta sama tylko kolejność ciut inna

a jest nad czym
gdy przy czym

[triste]

Bardzo bolesny wiersz, zaszywa się głęboko pod skórą... Pozdrawiam Glo

[marta zoja]

Tak są już tacy, co przed nami przeszli na tamtą stronę ciszy...

Pierwsze zeszły pod ziemię,
przede mną, po nas

zostaje pusty korytarz,
wykuty coraz głębiej.

Pochylam głowę

[januszek]

tacy, co przed nami przeszli na tamtą stronę ciszy...

Natalia Tułasiewicz ps." Nata" [przedwojenna nauczycielka zamordowana w Oświecimiu] twierdziła "po drugiej stronie ciszy dźwięki przechodzą w obrazy"

u Gloinnen jest wprowadzenie w ten stan, i to jest

Pośród zdań smukłych, chropawych, w gorączce,
wyrastają wapienne nacieki, szkielety dla
{ ... }

[EwaMagda]

Glo, następny wiersz, który uderzył we mnie bardzo mocno