zetrzeć z żarówki światło

[em_]

właściwie nigdy nie miałam tyle dobrego w sobie
by jeszcze pielęgnować uschnięte rośliny

nigdy nie miałam tyle nadziei by je pielęgnować

porażka wypełnia żwirem dłonie i oczy
czuje się że wdychane powietrze to odłamki szkła
że stłukł je ktoś kto wolałby wcale nie uwierzyć w cuda
bo to opowieść niesiona w ciele zmarłego
chce wyskoczyć
ale po co otwierać usta umarłym

[Adela]

Nie jestem pewna czy rozumiem wiersz, ale bardzo podoba mi się powietrze porównane do odłamków szkła.
Pozdrawiam,
A.

[Hosanna]

uschnięte czy usychające?usychające dałoby większy dramat bo może jeszcze można zdążyć na ten pociąg (uratować je) ale musisz biec - biec z całych sił .. a tu ... niemoc

to wiersz o niemocy

bezruchu który flirtuje ze śmiercią lecz śmiercią nie jest
postrasza sie śmiercią
hu hu hu hu !

mówi

jak tak dalej pójdzie umrzesz
już nie żyjesz starszy

starszy żywego

ledwie?

czy bardzo
lecz chwilowo odrętwiałego w czuciu ?

[karolek]

.

[Alek Osiński]

Karolek tu widzi walkę, a ja wręcz widzę próbę wyrzeczenia się walki. Czy to jest opcja
wytłumaczenia się przed sobą, czy stwierdzenia status quo? Nie wiem do końca,
ale wiersz wydaje mi się bardzo mocno pesymistyczny.

Czy brak wiary w siebie trzeba bardziej tłumaczyć, czy zwalczać? Moim zdaniem
jednak raczej to drugie, chociaż usta umarłych, przeniesione w tym wypadku
w ciało jakby alter ego nie wierzącego w cuda wolałyby sprawy zamykać
niż otwierać, duch Peela nie jest pewien i w tym jednak pociecha...

Pozdrawiam

[eka]

właściwie nigdy nie miałam tyle dobrego w sobie
by jeszcze pielęgnować uschnięte rośliny

nigdy nie miałam tyle nadziei by je pielęgnować

porażka wypełnia żwirem dłonie i oczy
czuje się że wdychane powietrze to odłamki szkła
że stłukł je ktoś kto wolałby wcale nie uwierzyć w cuda
bo to opowieść niesiona w ciele zmarłego
chce wyskoczyć
ale po co otwierać usta umarłym


Jak to jest, gdy uda się prawie zetrzeć z żarówki światło - tak odbieram wyznanie peela, który nie wyjawia powodu swej przegranej totalnej, ale bardzo sugestywnie przybliża czytelnikowi to, co czuje.
Co było porażką można tylko gdybać, ale bardzo poruszające są jej następstwa. Niewątpliwie nastąpił koniec czegoś ważnego, a zabrakło nadziei i poczucia dobra kultywowania choćby wspomnień, tak rozumiem motyw usychających, niepielęgnowanych roślin. Umierają, będąc jednocześnie synonimem życia wewnętrznego peela i stąd żwir, szkło, zamiast wilgotnej ziemi, na której mogłyby rosnąć, nawet pod sztucznym światłem żarówki.
Finał zapowiada ostateczny koniec - historia przynależy do świata umarłego bezpowrotnie, bdb to: po co otwierać usta umarłym, nie ma szans na z martwych powstanie, jeśli sam zainteresowany nawet wolałby nie wierzyć w cud ożywienia, odrodzenia się.
Bardzo wnikliwa introspekcja w adekwatnej, jeśli mogę tu spróbować przymierzyć się do uczuć peela, metaforyce.

Pozdrawiam, Em_

[haiker]

Ciekawe, kolejny wiersz, w którym znakomity tytuł i trzy linijki, czyli:

właściwie nigdy nie miałam tyle dobrego w sobie
by jeszcze pielęgnować uschnięte rośliny
ale po co otwierać usta umarłym

wystarczyły by za całość, ale ze swoistej obawy przed próżnią (milczeniem) obładowane ilomaś tam linijkami tak wtórnymi, że zagadką jest jak dochodzi do tego, że psuje się ww. dobre słowa.

[em_]

Haikerze, według mnie wypełnienie tekstu jest ważne, nie lubię gołych myśli.


Dziękuję wszystkim za poczytanie i komentarze.
Pozdrawiam