Kruk

[Sokratex]

• Widziałem kruka.
  Mierzyliśmy się przez chwilę wzrokiem
  szukając czegoś uchwytnego jednocześnie,
  jakiejś pozagatunkowej jedności, tego samego głodu
  burczącego w trzewiach wszystkim, głodu który zmusza
  szczęki i dzioby do wspólnej zachłanności życia. Jakby spłaszczone
  gardło grzechotnika zastygło ostatecznie nad nami
  patrzyłem na kruka a kruk patrzył na mnie
  a dookoła miasto kipiało w poranku,
  czułem jak dojrzewając przelewa się przez nieświadome niczego wiadukty,
  kipi na szynach, rozlewa się rozkołysanym echem trotuarów. Miasto rwało
  przez nasze spojrzenia brudnymi potokami ulic a na kółkach dymu
  już dyndali pierwsi nałogowi palacze tytoniu szurając pożółkłymi nogawkami
  o parapety parkingów i natychmiast wszędzie włączano wycieraczki,
  światła przeciwmgielne ale nic nie było widać, tylko zmrożone kły gwiazd
  kłapały, kłapały, tylko my z krukiem mierzyliśmy się jeszcze wzrokiem
  i on patrzył na mnie a ja patrzyłem na niego,
  ale to nie było już to samo.
  
  Wracałem do tego spojrzenia w stygnących sylwetkach starych ludzi,
  poprzez czarne nagłówki gazet, czyjaś gwałtowna śmierć
  tak samo potrafiła zatrzymać mnie na dłużej
  aż któryś z ostatnich gołębiarzy zdradził mi, że kruki żyją sto lat,
  zamieszkują ruiny starożytnych miast na skrajach pustyń
  i odtąd, gdy widuję kruka omijam jego spojrzenie,
  patrzę przez ramię na drugą stronę ciemnej ulicy,
  coraz śmielej sam zerkam w to, czego nie objęło Jego Słowo.
  
  

[Coffee Creeper]

W Australii kiedyś farmerzy posądzali kruki o porywanie jagniąt tuż po ich narodzeniu...
Bardzo mi się podoba. Narracja przypomina mi trochę wiersze Charlesa Bukowskiego.