*** (Nie warto wyciągać rąk)

[Gloinnen]

Nie warto wyciągać rąk ku morzu
innych ludzkich dłoni. Jest zimniejsze
niż prawdziwe fale. Nigdy
nie uspokaja się, zawsze odpowiada
lodowatym wzburzeniem
na najmniejszy fałszywy ruch.

Może lepiej zanurzyć palce w piasek
nagrzany południowym słońcem.
Pod wieczór oddaje ciepło łagodnie i ufnie.

Nabieram garściami, wypełnia wszystkie
zakamarki ciała, niepokorne usta.

Więcej, więcej piasku.
Niech ugrzęzną w nim oddechy
i język.

Krzyczeć z całego serca można tylko
odchodząc. Do wewnątrz. Gdy ma się
pewność, że nikt nie usłyszy.



____________________
Glo.

[januszek]

Nie warto wyciągać rąk ku morzu
innych ludzkich dłoni. [ ... ] zawsze odpowiada
lodowatym wzburzeniem
na najmniejszy fałszywy ruch.

na najmniejszy fałszywy ruch?
a jeżeli go nie ma to przecież zawsze można go 'stworzyć' - przeciez jestesmy "jak bogowie"

Może lepiej zanurzyć palce w piasek

krok niby przeciwny pierwszemu [ZŁĘMU] ale jeszcze gorszy -> wiedzie tam gdzie skorpiony i węże
i

Krzyczeć z całego serca można tylko
odchodząc. Do wewnątrz.

to już kompletne ukatrupienie się, na taki krzyk ROZPACZY nawet Bóg nie patrzy

można powiedzieć że to droga Judaszowej duszy.
zaufał Sanchedrynowi, który nawet w Niewinnym znalazł winę
połasił się na 30 srebrników- warte tyle co piasek na " polu garncarza."
i powiesił się.

[Gloinnen]

wiedzie tam gdzie skorpiony i węże

O, to jeszcze lepiej.

Tak sobie pomyślałam jeszcze o wspomnianym przez Ciebie Judaszu. Bardzo dobre nawiązanie.
Chyba najbardziej przeklęta postać wszech czasów.
Zastanawiam się, co musiało się kłębić w jego głowie. Ocen, interpretacji i hipotez jest mnóstwo - ze strony najróżniejszych specjalistów: historyków, archeologów, biblistów, teologów, na dodatek tradycja literacka też pozostawiła mnóstwo "cegiełek".
Jak było naprawdę, nie dowiemy się nigdy.

Ale są takie chwile, kiedy potrafię sobie wyobrazić i poczuć, co działo się w Judaszowym wnętrzu, gdy zakładał sobie pętlę na szyję.

[411]

Bardzo dobry, bardzo ludzki wiersz. I prawdziwy zyciowá prawdá.

na najmniejszy fałszywy ruch?
a jeżeli go nie ma to przecież zawsze można go 'stworzyć' - przeciez jestesmy "jak bogowie"

krok /.../ ale jeszcze gorszy -> wiedzie tam gdzie skorpiony i węże

Januszek napisal wszystko, ja doceniam rzemioslo.

Pozdrawiam,
J.

[januszek]

Tak sobie pomyślałam jeszcze o wspomnianym przez Ciebie Judaszu. [ ... ]
Jak było naprawdę, nie dowiemy się nigdy.

Wbrew pozorom jest zupełnie inaczej.
Wystarczy przestudiować "Poemat Boga - Człowieka"
Judaszowi Jezus poświęcił najwiecej czasu
niestety bezskutecznie.
Poemat ten spisała leżąc w łóżku [obłonie chora] Maria Valtorta a będąc obecną w 'tamtym' czasie.
Udowodnienie sceptykom takiego fenomenu też nie musi być skomplikowane/ pisałem o tym dla skaranie boskie na pw/ wystarczy tylko znaleźć pierwszy całun [ten drugi to ów Turyński ] i odkopać Sodomę .
upały wysuszają M. Martwe i to też jest znak czasu.
pozdr.

[Gloinnen]

Czytając fragment wspomnianego dzieła, odnoszący się do osoby Judasza, poczułam naprawdę przerażenie.
Wyrzuty sumienia są straszne, zwłaszcza, jeśli nie prowadzą do jakiejś próby odbicia się od dna, a jedynie wpędzają w obłąkanie.
Najgorsze jest chyba poczucie bezradności i nieodwołalności tego, co stało się za sprawą winowajcy. Dopóki istnieje nadzieja, że można jeszcze coś zmienić, naprawić, człowiek jest w stanie poczuć "konstruktywny żal i skruchę". W przeciwnym wypadku zapada się w otchłań, tym głębszą, im straszniejsze konsekwencje wcześniejszych błędów.
Z drugiej strony, skoro Judasz zapłacił za swoje uczynki tak wielkim cierpieniem, dlaczego uważany jest za przeklętego, potępionego?
Dziś pewnie byłby to ciekawy przypadek dla psychiatrów. Wiele zaburzeń psychicznych (depresja, schizofrenia, różne psychozy i fobie) są zazwyczaj źródłem ogromnych cierpień.
Czy można osądzać moralnie kogoś, kto nie do końca panuje nad swoimi reakcjami (emocjonalnymi), nie jest ich świadomy, nie jest w stanie (z racji swoich dysfunkcji) odpowiednio oceniać swojego postępowania, kontrolować go i kierować nim zgodnie z przyjętymi normami, nakazami (jakiejkolwiek natury by one nie były)?

[karolek]

.

[januszek]

Dopóki istnieje nadzieja, że można jeszcze coś zmienić, naprawić, człowiek jest w stanie poczuć "konstruktywny żal i skruchę"

Judasz miał szansę niemal do ostatka, nawet mógł skorzystaś z abtykacji z apostolstwa [coś na wzór Benedykta XVI] poprostu [w pełni władz umysłowych] nie chciał. I z własnej woli zrobił co zrobił.
powód zdrady:[ oczywiscie jeden z nich] Jezus nie spełniał jego oczekiwań co do osoby Mesjasza, o którym miał swoje wypracowane wyobrażenie [fałszywe z gruntu]
Dla tego wyobrażenia np. Herod Wielki [obawiał się Go jako nastepcy tronu] wydał rozkaz rzezi niewiniątek.
a tak na marginesie.
dziś "Judaszy" mamy całe multum.

[411]

Judasz miał szansę niemal do ostatka, nawet mógł skorzystaś z abtykacji z apostolstwa [coś na wzór Benedykta XVI] poprostu [w pełni władz umysłowych] nie chciał. I z własnej woli zrobił co zrobił.
powód zdrady:[ oczywiscie jeden z nich] Jezus nie spełniał jego oczekiwań co do osoby Mesjasza, o którym miał swoje wypracowane wyobrażenie [fałszywe z gruntu]

Skád masz takie dokladne informacje, januszku?
Albo lepiej zdradz mi jego namiary - sama zapytam.

Czy można osądzać moralnie kogoś, kto nie do końca panuje nad swoimi reakcjami (emocjonalnymi), nie jest ich świadomy, nie jest w stanie (z racji swoich dysfunkcji) odpowiednio oceniać swojego postępowania, kontrolować go i kierować nim zgodnie z przyjętymi normami, nakazami (jakiejkolwiek natury by one nie były)?

Pytanie retoryczne.
Proponuje ciág dalszy tej dyskusji przeniesc do odpowiedniego dzialu - jakkolwiek wiersz jest swietny.
Osoba Judasza i rozwazania psychologiczne zaslugujá na rozwiniecie tego ciekawego zagadnienia.

[iTuiTam]

Nie warto wyciągać rąk ku morzu
innych ludzkich dłoni. Jest zimniejsze
niż prawdziwe fale. Nigdy
nie uspokaja się, zawsze odpowiada
lodowatym wzburzeniem
na najmniejszy fałszywy ruch.
...
Krzyczeć z całego serca można tylko
odchodząc. Do wewnątrz. Gdy ma się
pewność, że nikt nie usłyszy.

Nie napiszę o warsztacie, bo mimo że jest ważny tu zatrzymał mnie sam temat i jego przedstawienie.

Początkowe nawiązanie do morza rąk i rąk jednego człowieka, to bardzo wyraźny kontrast.
Myślę, Glo, że tak właśnie jest w życiu.
Oczekiwanie ciepłego przyjęcia od tłumu nie jest realistyczne. Czy warto się narażać na takie spotkania? Czy nie lepiej wyznaczyć w morzu granicę, zatokę, w której od czasu do czasu będzie spokój, bo że nie zawsze, to wiadomo.

Obraz z ostatniej zwrotki nasunął mi na myśl implozję.

serdecznie
iTuiTam