Dla N***

[Gloinnen]

Usilnie szukam schronienia
w zaklęciu. Żeby mnie nigdy
nie było. Jak nie ma ciebie
w gniazdach, które zostawiam
gdzie popadnie; pamiątki
z deszczowych wakacji,
między wierszami.

Udają, że również nie istnieją,
choć każdy może przyjść
po zmroku. Wykraść piórko
albo patyk, wpleść we własne
włosy.

A jednak jestem z tobą.
Nieustannie oddzielając imiona
od ziaren gorczycy. Sama rozsypałam
i sama pozbieram.

Nieważne, kto wróci.
W końcu.



____________________
Glo.

[anastazja]

A jednak jestem z tobą.
Nieustannie oddzielając imiona
od ziaren gorczycy. Sama rozsypałam
i sama pozbieram.

- peelka będzie mieć czas pomyśleć. Świetna metafora.

Nieważne, kto wróci.
W końcu.

- tylko czy warto.

[haiker]

Początek oparty na nierzadkiej chęci zniknięcia. Z różnych przyczyn (zmęczenie, niezrozumienie przez uczestników życia, bezsens sytuacji, jako jedyna możliwość zrozumienia przez inną nieobecną osobę itp.).

Jak nie ma ciebie
w gniazdach, które zostawiam
gdzie popadnie
wskazuje za zachowanie przez peela samostanowienia, zmąconego lub - i tu jest cały witz - wzmocnionego impulsywnym zachowaniem. To o wakacjach to już takie sobie, chyba, że jako wskazanie daty urodzenia.

W trzeciej dość duży przeskok pomiędzy gniazdem a włosami. Właściwie tu znika mi trop jak wszelka nadzieja.

A jednak jestem z tobą.
Nieustannie oddzielając imiona
od ziaren gorczycy. Sama rozsypałam
i sama pozbieram
to doskonała mieszanka. Nieustępliwość i podtrzymanie przeświadczenia o wpływie na rzeczy, ale już nie na osoby.

[eka]

Żeby mnie nigdy
nie było. Jak nie ma ciebie
w gniazdach, które zostawiam
gdzie popadnie;

Peel i jego rozczarowanie brakiem uczucia wielkim tak, że autodestrukcja jest pragnieniem.
Reszta z odrobiną nadziei, że mimo wielu gorzkich przymiarek, ktoś (ale już nie ten najbardziej utożsamiany z miłością) da najlepszy erzac ideału.

Bardzo:

Sama rozsypałam
i sama pozbieram.

To wiele mówi o kondycji peela i przekreśla "Żeby mnie nigdy/nie było.

Naprawdę b. dobry wiersz.

[lczerwosz]

choć każdy może przyjść
po zmroku. Wykraść piórko
albo patyk, wpleść we własne
włosy.

To pokazuje, że i tak już wszystko jedno. Nie ma przyczyny by pilnować tzw. moralności, jeśli niczemu nie służy. Ale to jednocześnie szansa na pozbieranie się po rozsypaniu na cząstki.

[skaranie boskie]

Glo, jak niemal zawsze u Ciebie.
A puenta domyślna...

[Berele]

Dla mnie to:

wpleść we własne
włosy

Ogólnie bardzo dobra poezja.

[411]

Mialam sie juz nie odzywac, nie komentowac niczego, ale tu sie przelamie.
Umknál mi ten utwór, jakim cudem?
Bardzo dobry, przemyslany (nie w sensie: wydumany, w sensie: mádry, plynácy z doswiadczenia) wiersz.
Az mi sie smutno zrobilo.

A jednak jestem z tobą.
Nieustannie oddzielając imiona
od ziaren gorczycy. Sama rozsypałam
i sama pozbieram.

Chcesz, pomoge Ci...

Nieważne, kto wróci.
W końcu.

Wazne. Nie czeka sie na powrót byle kogo. Chyba, ze chodzi o ten koniec, który "w koncu" nastápi.
Wtedy wrócá wszyscy - oczekiwani i nie. Migná, znikná i tak zostaniemy sami, by w koncu dowiázác najwazniejsze konce...

Stado stad.

[lczerwosz]

To wiersz bardzo uniwersalny. Może przyjdą pod niego ludzie, do których których pasuje. Jak ulał. To jak dobry portret zawieszony w ciemnej sal. Patrzy. Widzi, jakby wodzi oczyma za widzem. Jest takie wrażenie. Najgorzej jest mieć coś na sumieniu. A kto nie ma?

[411]

Masz racje, Leszku. W kazdym zdaniu, które tu zostawiles.

Kto jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci kamieniem...

Dawno temu napisalam wiersz, jego fragment brzmial:
/.../ A slowo nie stalo sie cialem,
pozostalo kamieniem bez tresci /.../

Mozna byc twardym jak skala i mialkim jak piasek na wydmie - obie formy sá piekne i potrzebne.
A i pingwiny budujá sliczne gniazda z kamyków dla swoich wybranek.
Natomiast misie... Misie szukajá najlepszych jaskin, by spedzic w nich sen zimowy - gdy sie wiosná budzá, jaskinia jest juz tylko bylym schronieniem. Potrzebnym, ale nie niezbednym.
Bo w stadzie bezpieczniej. Zawsze.