Zafon

[Alek Osiński]

Są osoby o których się pamięta
i osoby o których się śni*

Historie pisane zaczarowanym ołówkiem lubią zostawiać
ślady na lustrach – szminka, ale nie ma mowy o pocałunku
ani zdradzie; to bardziej księga gości, nie wzrusza,
lecz daje możliwość – Pan tędy nie przechodził -a jednak
coś utkwiło, dziwisz się, patrząc przez okno.

Ludzie pochodzący od kur rozgrzebują skwerek, skarby
świata całego – można by powiedzieć, chociaż to raptem
kilka ziaren – niewypowiedziane, mimo to kusi
rozebrać jak kobietę.

Za wielka, żeby się zgubić, zbyt spięta, aby znaleźć
wyjście, więc pozostaje powtarzać do skutku,
to, co się nigdy nie zdarzyło.

*Carlos Ruiz Zafon

[haiker]

To chyba hołd dla Zafona, jego podejścia do opisywania świata, a nawet nie tyle opisywania co zeń wydobywania.

Motto - owszem, są, niektóre takie sny nazywane są koszmarami.
W pierwszej przemieszanie substytutu szkiełka z p.o. serca. Nic nie ma, wszystko zarysowane, właściwie nie ołówkiem, tylko pędzlem (cały czas jesteśmy przy narzędziach do makijażu). Szedł - nie szedł. Nieoznaczoność właściwa nie kwantom, ale osobie, która nigdy nie kopała mocniej, by odnieść się od razu do drugiej. Ludzie-kura-kobieta (czy kiedyś kobieta nie była nazywana "kurą"?). W każdym razie typowy eintopf, mydło i powidło. Może coś trafi.

W końcowej asekuracja w pełni - to, co nigdy się nie zdarzyło.

Nie jest problemem brak jednej wyraźnej linii (notabene linia nie jest wyraźna nigdy ze względu na tło). Problemem jest poruszenie tylu gałązek, że powstaje szum. Efekt ten można zaś osiągnąć krócej, np. pisząc: Schroedinger znów nie powiedział ostatniego słowa.

[marta zoja]

Alku... Mam nadzieję, że nie...

http://youtu.be/iWBTEngjktA

[Adela]

Alku, bardzo podoba mi się ten wiersz. Ładnie płynie, melodycznie. Historie pisane w księdze gości, może coś utkwi, może nie. Sam cytat i tutył wiersz mówi sam za siebie. Już dawno nie czytałam Zafona, wierszem zachęciłeś mnie powrócić do jego świata.
Pozdrawiam,
A.

[coobus]

Nie znam Zafona, pobudziłeś moją ciekawość.
Twój wiersz jest świetny. Zrobił na mnie duże wrażenie. Próba poskładania wątków pobudza wyobraźnię, pozostawia swobodę wyboru czytelnikowi. I chyba po tak prowadzone słowa najchętniej sięgam. Nawet, jeśli czasem rozmijam się ze sposobem myślenia autora, bo moje ścieżki są dla mnie tak samo ważne.
Pozdrawiam, Alku.

[anastazja]

Podchodząc do wiersza, wyostrzam mocniej wyobraźnię. Wiersz do kilkakrotnego czytania. Pewnie wrócę. Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Alku... Mam nadzieję,

Spokojna głowa Marto;)

dzięki za piosenkę, bardzo lubię Leonarda

Dziękuję za komentarze i pozdrawiam

[iTuiTam]

Są osoby o których się pamięta
i osoby o których się śni*

Historie pisane zaczarowanym ołówkiem lubią zostawiać
ślady na lustrach
...
Za wielka, żeby się zgubić, zbyt spięta, aby znaleźć
wyjście, więc pozostaje powtarzać do skutku,
to, co się nigdy nie zdarzyło.

Kolejna Twoja historia pisana zaczarowanym ołówkiem.
Uczta dla wyobraźni, skojarzeń, wędrówki po rzeczywistości z meandrami snów i deja vu.

Wprowadzające motto jest bardzo sugestywne.

[Ewa Włodek]

osoby, o których się śni nieraz "umykają" z pamięci zaraz po zakończeniu snu, by wrócić w kolejnym. A później, gdy się je spotka - wie się, że się je zna. I to się może odnosić także do zdarzeń, miejsc i tak dalej. Nie jest to klasyczne deja vu, ale się zdarza. Czytałam Twój wiersz i zastanawiałam się nad tym zjawiskiem. Szczególnie w kontekście tego:

Historie pisane zaczarowanym ołówkiem lubią zostawiać
ślady na lustrach

kolor czerwony - bogata symbolika od tej pozytywnej (ciepło, miłość) po negatywną (niebezpieczeństwo, katowska czerwień), zaś lustra - jako "bramy między rzeczywistością, między "wymiarami", cokolwiek to znaczy...
Summa summarum - zaintrygowałeś mnie wielce
serdeczność posyłam...
Ewa