ślepcy

[eka]

sekundy mówią w oczy
czemu Ślad nie onieśmiela
nie zachwyca jakby żadnego
zachodu z nim nie było

przecież czas – rozchodnik
czarna żmijka nawet kamyk
domaga się uznania

chwyć mnie za ręce nad brzegiem
pobądźmy w zakłopotaniu
tamtym uśmiechem

[haiker]

W pierwszej podmiot w lot pojmuje istotę (może lepiej Istotę). Jest pewna niedogodność - brak wysiłku bohatera, wszystko jest dane, jak na talerzu, pod nos.

A właśnie ten czas jest istotą - tu już kursywą, bo to inna "istota" niż w pierwszej (może nie taka bardzo inna, ale...).
To możliwość dojrzenia - zarówno w sensie takim jak owoc dojrzewa, ale także - by odnieść się choć raz do tytułu - dojrzenia czegoś. Ograniczanie tytułu do tego, że ktoś patrzy, a nie widzi (albo ma uszy, a nie słyszy) wydaje mi się banalną ścieżką; w tym wierszu jest wiele ciekawszych możliwości.

Wszak nie cel, ale podróż. I nie chodzi o to, by złapać króliczka, ale by gonić go.
I w tej podróży każdy kamyk ma znaczenie, nawet nieuświadomione, a jeśli nawet nie ma to jest. Po prostu jest.
(Warto pomyśleć o wystawieniu pomnika Kamykom Spotkanym na Drodze).

W trzeciej ostatnia szansa przed przekroczeniem rzeki (ewentualnie jakiegoś tartaru). Ale wolę rzekę, bo nawiązuje do poprzedniego wiersza.
Uśmiech... to najciekawsze w tym wierszu, bo przecież mowa o ślepcach. Hm, no to już będzie drugie nawiązanie do tytułu.

Wiersz jest lekko poszarpany, zamknięty (ze względu na brak choć jednego wersu zaczynającego się od samogłoski, ale także z powodu "kształtu" wiersza, przypominającego flakon, wazę, wek).

[Alek Osiński]

pierwszy wers wydaje mi się trochę oderwany, właściwie czytam od drugiego
i tu fajnie - odczuwa się tęsknotę za wagą rzeczy, dotkliwością czasu,
pamięcią - pozornie drobiazgów, ostatnia to wołanie o "obecność", chociaż zastanawia
mnie o jaki "brzeg" może właściwie chodzić, może to brzeg pomiędzy dwoma odrębnymi światami dwóch
osób, które się nie zazębiają? To nawet by się zgadzało z tytułem, bo jeśli
ktoś widzi, w ramach swojego świata, często pozostaje ślepy na inne...

Pozdrawiam

[Fałszerz komunikatów]

Początek kompletnie mi nie odpowiada, to mówienie sekund, dodałbym jakiś przymiotnik przed słowem sekundy
Tak, ile to wysiłku kosztuje, by stworzyć na Ziemi swój ślad i nie mówię tu oczywiście o tym wizualnym
Ślad uległ zatarciu przez złe chwile, napisany z dużej litery, piszesz tu zapewne o boskim udziale w wyblakłym cudzie...
W drugiej cząstce pochwała życia, a szczególnie pięknych chwil (trafne porównanie z rozchodnikiem i gra słowna), drobnych przyjemności. Tak, kosztujmy życie choć małymi łyczkami, póki można:)
Peelka w ostatniej strofie jakby zachęcała peela do przypomnienia sobie przeszłości, pierwszych wspólnych kroków do których warto wracać, wspomnianych Śladów.
Tytuł kojarzy mi się z instynktownym dążeniem do celu, jaki wybrali.
Uroczy wiersz, eka

[eka]

Ślad jest we wszystkim, i wymagał pracy, w fundamentach bytu... i w kamyku.
Czas jest dobry - sekundy mówią, i one są podmiotem w 2. pierwszych cząstkach.

Czas pozwala na zmiany, na rozwój, na przypadek, na życie - tego w tekście nie ma, ale to jedna z przyczyn, pierwotnie wiersz miał tytuł: czas brzegu.

Bardzo dziękuję za wnikliwe interpretacje, nie ma większej satysfakcji od czytania swoich myśli przez Innego.

I w tej podróży każdy kamyk ma znaczenie, nawet nieuświadomione, a jeśli nawet nie ma to jest. Po prostu jest.
(Warto pomyśleć o wystawieniu pomnika Kamykom Spotkanym na Drodze).

Właśnie tak! Słowa w nawiasie - pomysł na wiersz. Dziękuję za odczytywanie tytułu. I całości.

o jaki "brzeg" może właściwie chodzić, może to brzeg pomiędzy dwoma odrębnymi światami dwóch
osób, które się nie zazębiają?

Bardzo się różnią te brzegi, maksymalnie są teraz inne. Dzięki za zauważenie.

Uroczy wiersz, eka

No wiesz? Ale okey, w zasadzie o uroku świata tu mowa.
A epitet do sekund? Zdziwione, ba nastroszone

[Fałszerz komunikatów]

Czytasz w mych myślach

[eka]

Trening...