nokturn

[żakote]

tam
gdzie słońce
kładzie się ostatnim
błyskiem czerwieni
światło nieruchomieje
a ty stajesz się czarna
dotykając moich oczu
zachodzących
w
nic

[haiker]

Od połowy lepiej, bo początek warto skondensować skoro i tak chodzi o czerwień zachodu.

Co do samej końcówki, tj. zachodzących w nic, mimo zabiegu rozbicia na trzy wersy, to nic na skazę właśnie niczego (a nie, zamierzonej chyba, nicości). Może raczej w kierunku zachodzących w noc, ciszę (skoro nokturn), ale już nie w głowę, bo przypadkowo doszlibyśmy do idiomu.


Kiedyś napisałem podobny klimatem wiersz, właśnie w klimacie nokturnu:

zapalam słońce utkwione
w lampie
a że jednocześnie księżyc
mogę pisać kolejne wstęgi

roztrwaniam pianistycznie
słowa
niebo ciemnieje niebieszcząc
nic nie jest forte

na żarze dnia nie dociągnąłbym
do poranka
więc tutaj zasnę

[eka]

tam
gdzie słońce
kładzie się ostatnim
błyskiem czerwieni
światło nieruchomieje
---------------------------->
a ty stajesz się czarna
dotykając moich oczy
zachodzących
w
nic


Chyba dla zachowania symetrii rozbijasz ostatnią frazę (5/5).
Pozbycie się zaimka wskazującego i złączenie nic z poprzedzającym przyimkiem, sądzę, że dałoby korzystniejszy efekt, nie tylko wizualny.
I jeszcze deklinacja: dotykając moich oczu .

A wiersz wywołuje mocne obrazy, ma siłę. Grozę i beznadziejność.

[żakote]

Zawsze miałem problem z deklinacją nieszczęsnych "oczy"
poprawnie D. oczu, rzad. ócz, oczów.
Dzięki jak zawsze za wnikliwy koment.
Zapis oryginalny zostawiam.
Pozdrawiam.