znowu znowu

[iTuiTam]

• • • • znowu znowu
        
        
        i czemu mówisz o świecie
        nie ma w nim nic
        w nas tylko wielkie
        pokłady soli
        
        roztargnienie strzepuje
        ostatnie grudki
        tłamsi płomień
        
        ziemia się kręci na sypko
        w locie nie uchwycisz
        trzepotu dogorywającego indygo
        ani zachodu w klatce
        polaroid odpływa bezbarwny
        zanim się ockniesz
        
        w nieważności
        łatwo przeoczyć
        zarys prześwietlonych serc
        tak tak serc
        zwróconych w stronę
        Gigi L'Amoroso
        i banałów pełnych ciepła
        
        zwykłe bułki na śniadanie
        bez daty przydatności
        
        
        
        iTuiTam
        25 VII 2014

[Alek Osiński]

Znam, to i nie bedę się dalej wtrącał,
co najwyżej gryz bułki bez terminu przydatności,
jeśli pozwolisz

[haiker]

To raczej zapis myśli z różnych momentów, na siłę zebranych w jeden wiersz. Zasadniczo są banalne, takie powiedzonka przy kawie podczas przerwy w pracy albo na lekcji.

W tym pustostanie warto podkreślić:

ziemia się kręci na sypko
w locie nie uchwycisz
trzepotu dogorywającego indygo
ani zachodu w klatce
polaroid odpływa bezbarwny
zanim się ockniesz

Wprawdzie zachowuje to cechy wymienione wyżej, to w tej części znajduje się udane zaobserwowanie i równie sprawne zapisanie widoku: bo i sypki ruch ziemi, i dogorywające indygo (gdy samo indygo ma trupio-dogorywający wydźwięk, a raczej barwę) oraz zanik, blednięcie fotek. Całość wzmocniona ocknięciem.

I ta część wystarczyłaby za wiersz, reszta to lody bambino.

[iTuiTam]

Znam, to i nie bedę się dalej wtrącał,
co najwyżej gryz bułki bez terminu przydatności,
jeśli pozwolisz

Dziękuję i smacznego

[em_]

Ładnie to wszystko płynie, bez pośpiechu.
Puenta świetna, trochę wybita z reszty,
niebanalna.
Pozdrawiam

[eka]

Świadomie o wartości niby banałów i zdziwienie nad znowuznowu nieuważnością partnera.
Trzeba przypominać, trudno, jedna strona musi być strażnikiem.
Podoba się, w całości.

do bułek.

[Hosanna]

dla mnie to opowieść zranionej duszy

ktoś kto cierpi wszystko odbiera tendencyjnie
a choćby wiedział że jest niesprawiedliwy dla świat CZUJE że świat boli
CZUJE że świat że jest brzydki ciemny
wszelkie jego cechy mroczne ułomne brzydkie są wyolbrzymione

w swoim wyolbrzymieniu bolą jeszcze bardziej

błędne koło bólu

jak z niego wyjść

brakuje mi próby rozwiązania wyjścia z tej pułapki

[coobus]

Troszkę goryczy i soli. Ale bardziej może zwykłych przemyśleń, nie obcych nikomu. Nie ma w tym przecież dramaturgii ani rezygancji. A może to Hosanna ma rację nazywając to błędnym kołem bólu. Bo mały smutek, powielany przez poszczególne dni, staje się dużym smutkiem.
Przysiadłem przy wierszu, zadumałem...
bo chyba o to chodziło.
Jak zawsze , Elu.

[iTuiTam]

To raczej zapis myśli z różnych momentów, na siłę zebranych w jeden wiersz. Zasadniczo są banalne, takie powiedzonka przy kawie podczas przerwy w pracy albo na lekcji.

W tym pustostanie warto podkreślić:

ziemia się kręci na sypko
w locie nie uchwycisz
trzepotu dogorywającego indygo
ani zachodu w klatce
polaroid odpływa bezbarwny
zanim się ockniesz

Wprawdzie zachowuje to cechy wymienione wyżej, to w tej części znajduje się udane zaobserwowanie i równie sprawne zapisanie widoku: bo i sypki ruch ziemi, i dogorywające indygo (gdy samo indygo ma trupio-dogorywający wydźwięk, a raczej barwę) oraz zanik, blednięcie fotek. Całość wzmocniona ocknięciem.

I ta część wystarczyłaby za wiersz, reszta to lody bambino.

Indygo to nie tylko barwa.

Nadal zastanawia mnie Twoja pewność w przedstawianiu całokształtowych ocen.

Dzięki za przystanek.

[Berele]

Piękny tekst. Wiele smaczków. Zatrzymuje. Mądrość nie jest tylko wytartym frazesem. Druga strofa wymaga trochę gimnastyki wyobraźni, ale to może kwestia sprawności umysłu.