jeszcze przed

[eka]

Spotkałam się z określeniem prozy lirycznej, ale Twój termin bardziej mi pasuje.
Od niemal półwiecza ( i wcześniej poza krajem) cecha chyba dominująca w liryce.

Lato może być złe, zależy co się w nim wydarzy, nałoży na światło. Ale tu ma zdecydowanie najbardziej możliwy swój pozytywny koloryt. Aby w niego wejść, trzeba czasem dławić czas.
Dzięki.

[Berele]

Bał się inaczej to prawdziwa brzydota językowa. Myślisz, że forma wiersza daje prawo do takich skrótów myślowych? Przecież można tak: Jego obawy musiała budzić troska o następny dzień albo Fascynował w każdym szczególe, nawet jego lęki wydawały się niezwykłe?

[eka]

Berele, dziękuję za pomysły rozpoczęcia strofy, ale

ani pierwsza opcja:

jego obawy musiała budzić troska o następny dzień
rosła w nim drażniąca wyobraźnię pewność ostrego jutra
tak jak w łowcy
wobec nietkniętych drapieżnie przeczuwanych
surowych lądów i głębokich zatok


ani druga:


fascynował w każdym szczególe
nawet jego lęki wydawały się niezwykłe
rosła w nim drażniąca wyobraźnię pewność ostrego jutra
tak jak w łowcy
wobec nietkniętych drapieżnie przeczuwanych
surowych lądów i głębokich zatok


nie oddają charakteru lęku, zamykającego się bardziej w adrenalinie niż trosce, no i zdecydowanie nie dlatego bohater fascynował. Proponowane zmiany w dodatku zakłócają rytm, wybacz, ale nie mogę skorzystać. Ale bardzo, bardzo Ci dziękuję za poświęcony czas i przemyślenia.
Nie ma tu też żadnego skrótu myślowego, wręcz przeciwnie, jak bał się bohater peel wręcz się rozpisuje w kolejnych czterech wersach, a jak ona - na początku drugiej.

Brzydota językowa, hmm... ale wynikać ma z czego? Twoich kryteriów, błędu językowego czy norm stylistyki? Jeżeli to pierwsze, nie moja sprawa, jeśli zaś miałby to być błąd, to jaki? Pozycja zaimka jest uzasadniona, przysłówka również. Można oczywiście przestawić szyk: inaczej się bał, ale chciałam zaakcentować bardziej czynność.

Pozdrawiam serdecznie.

[Berele]

Jeśli wiesz, co robisz, to dobrze. Myślałem, że potrzebujesz pomocy.

[Gloinnen]

Pięknie to opisałaś. Nie przeszkadza mi narracyjność tego tekstu, wręcz przeciwnie, bardzo lubię takie poetyckie mini-opowieści. Na pół legendarne, na pół wyśnione. Zresztą w swoim umyśle budujemy własne mity, własne baśnie, z tych znaczeń, które w nas nieustannie, boleśnie pulsują. Gdybyśmy próbowali je jakoś zdefiniować, chyba nie bardzo byśmy potrafili. Niektóre archetypy (jak celnie wyłowił to Fałszerz) pozwalają się opisać jedynie w postaci symboli, obrazów, przenośni.
W wierszu widzę miłość opisaną jako wędrówka, ucieczka do natury, do jakiegoś stanu pierwotnej szczęśliwości.

Przypomniała mi się też wspaniała opowieść Astrid Lindgren "Ronja córka zbójnika". To niby historia dla dzieci, ale w niezwykły sposób wprowadza ona je właśnie w świat spraw "dorosłych", w emocjonalną dojrzałość. Tam też jest piękne lato, ufne i odważne podążanie za ukochaną osobą, surowa sceneria (las), choć pojawia się też motyw powrotu do źródeł i gniazd, na który w Twoim utworze jeszcze za wcześnie.

Pozdrawiam,


Glo.

[eka]

(...) gniazd, na który w Twoim utworze jeszcze za wcześnie.

Tak, to jeszcze było przed. Bardzo dziękuję, Gloinnen.

Myślałem, że potrzebujesz pomocy.

Jasne, że tak. Wielokrotnie zmieniałam teksty pod wpływem sugestii komentatorów.
Ta brzydota mnie zaciekawia, ale nie chcesz... trudno.
Pozdrawiam.

[Berele]

Ok, ale czy my tu mamy psuć język, czy korzystać z jego dobrodziejstw?

[eka]

Pytanie retoryczne.
"Psuć język" - chcę owo działanie zobaczyć w moim tekście. Sugerowałeś skrót myślowy, prawda? Robisz to dobrze. - ma podobny mechanizm?

[Hosanna]

fajne określenie proezja

choć powinien tez istnieć rodzaj poezja epicka jak Homer