nocą

[Adela]

(wersja poprawiona)


Zaglądam w mętne oczy miasta,
pulsującą mozaikę oswojonych gwiazd.
Po krawężniku czas sunie nieprzejednanym tempem
czołowego zderzenia rzeczywistości.

Mosty, wszędzie mosty i możliwości
przejścia na drugą stronę.
Raz lepsze raz gorsze sprawy.


Sąsiada nie ma w domu.
Na jego balkon przylatują gołębie,
jeden ma złamane skrzydło,
drugi skrzywiony dziób.
Najgorzej jest być nieobecnym,
gdy ktoś myśli, że w ogóle cię już nie ma.
Stajesz się wtedy niezapłaconym rachunkiem,
wygasłym oknem, przepełnioną skrzynką na listy,
w niejasnym, ciasnym miejscu.

Właściwie, nic mnie tutaj nie trzyma.

[eka]

Cześć
Tempo wiersza wolne, ale ostatnia część to motywuje.
Trochę razi podwójna dopełniaczówka:

puls ciał krawężników

A tu:

gdy ktoś może pomyśleć

nie uważasz, że mocniej by pointa wcisnęła, gdyby porzucić przypuszczenie?

- gdy ktoś myśli

Pozdrawiam.
Smutny wiersz, więc przesyłam

[Nula.Mychaan]

Ładnie poprowadzony, obrazowy, ale nie podoba mi się ta dopełniaczówka.

[Ewa Włodek]

jedno "wygasłe" okno w wielkim mieście - cóż to znaczy, właściwie? Nawet nikt nie zauważy tej nieobecności. A już niejaki Karol Marks, w swojej juvenaliowej broszurze - wykrakał alienację jednostki w zbiorowisku, szczególnie - miejskim. Prawdziwie pokazałaś zjawisko...

uśmiechy posyłam...
Ewa

[Adela]

Eko, Nula, Ewo, dziękuję za lekturę i dopełniaczówki, no tak, one są niebezpieczne;)
Pozdrawiam,
A.

[Bożena]

wbijając się w puls ciał krawężników

- podobnie jak inni- ja bym pozbyła się - ciał

jedno wygasłe okno- nikt nie zauważy - smutne, ale życie w mieście jaest jak życie na pustyni- samotne-

[Adela]

Ano macie rację:)

Bożeno, kłaniam się.
A.