*** (kiedy otwieram)

[skaranie boskie]

*** (kiedy otwieram)





kiedy otwieram światło
wchodzisz
w mój nagi
nieokrzesany ranek

taką cię stworzyłem
i taką
pozostaniesz
do zmierzchu

smutne

wschody słońca
obnażają źródło

właśnie tak

masz niemą świadomość
twój krzyk
zawsze więźnie
w progu

pod powiekami
drzwi


Vipiteno (IT)
11 wrzesień 2014


skaranie boskie

Wersja druga
nie wiem, czy lepsza - wybór pozostawiam Czytelnikom

kiedy otwieram światło
wchodzisz
w mój nagi
nieokrzesany ranek

taką cię stworzyłem
i taką pozostaniesz
do zmierzchu

smutne

wschody słońca
obnażają źródło

aż tak

masz niemą świadomość
twój krzyk
zawsze więźnie
w progu

zanim zdążysz

[haiker]

w mój nagi
nieokrzesany ranek

lepiej dźwięczy z pozbyciem się nieokrzesania (bo jest jakoś zawarte w nagości), zaś brak przesłanek do uznania, że nieokrzesanie gra tu samoistną rolę (to znaczy można wpisać dowolne słowo i znaleźć znaczenie dla niego, ale to nie tym polega ta zabawa).

smutne

wschody słońca
obnażają źródło

właśnie tak

Po co to tutaj, skoro jest to powiedziane wcześniej i później?

masz niemą świadomość
twój krzyk
zawsze więźnie
w progu
To wyjaśnienie przyczyny i świadomości, i niewypowiedzenia jej bardzo udanie udało Ci się zawrzeć w kilku słowach.
Dlatego końcowe dwie linijki zarówno rozmywają ten wydźwięk, jak i tworzą sztuczny twór przenośni. Powieka drzwi? Nie.

Brak tytułu, i niepotrzebne skopiowanie pseudotytułu do wiersza.

[Patka]

O, wiersz skarańka.

Mam wrażenie, że można by to wszystko napisać krócej. Na pewno bym wyrzuciła wers "właśnie tak", bo nie wiem, po co on. Wiersz z nim nie zyskuje, a i bez niego nie traci. Do tego ta durna podpórka "tak", br.

Zagadką jest też dla mnie wyodrębnienie słówka "smutne", tzn czemu nie jest przydzielone do następnej strofy? Nie uważam, by było jakoś specjalnie zachwycające, niesamowite, oryginalne i żeby ten dodatkowy Enter coś dawał.

W ogóle nie lubię takich "chudych" wierszy, zawsze mam przy nich wrażenie, że autorzy stawiają Entery gdzie popadnie i jak im się podoba, bez pomyślunku. A chyba przerzutnie powinny być wykorzystywane umiejętnie, nie? Np. tutaj:

taką cię stworzyłem
i taką
pozostaniesz
do zmierzchu

Dla mnie postawienie "i taką" oraz "pozostaniesz" w dwóch osobnych linijkach jest kiepskim pomysłem. Dałabym w jednej, wtedy końcówka stałaby się bardziej, jakby to powiedzieć, nieoczekiwana.


Tyle moich uwag. Szkoda, że nie ma tytułu, tylko wiersz wita nas mało ciekawym rozpoczęciem. Treściowo dla mnie nic nowego, choć zapewne nie miało być. Za dużo już przeczytałam, by się tym wierszem zachwycić. Nie znajduję tu najmniejszego wersu dla siebie.

Pozdrawiam
Patka

[karolek]

.

[em_]

Podoba mi się to otwieranie światła, dalej też niczego sobie.
Pozdrawiam

[skaranie boskie]

lepiej dźwięczy z pozbyciem się nieokrzesania (bo jest jakoś zawarte w nagości), zaś brak przesłanek do uznania, że nieokrzesanie gra tu samoistną rolę (to znaczy można wpisać dowolne słowo i znaleźć znaczenie dla niego, ale to nie tym polega ta zabawa).

Zapewne masz rację, Haikerze i nie będę się kłócił o żaden szczegół.
Powiem tylko, że często mnie zastanawia taki skrajny minimalizm w poezji. Wielu komentujących odrzuca masę słów, jako zbędne, niewnoszące niczego do tekstu. Na tej zasadzie należałoby odrzucić 90% treści z prozy klasyków, które to procenty, miast wchodzić do głowy, przynudzają o jakichś polach zielonych i lasach w tym samym kolorze. Moim zdaniem natomiast, literatura piękna to nie tekst do wiadomości, a wiersz, to nie telegram. Dlatego pozwól, proszę, że będę sobie czasem urządzał zabawę słowami. Nawet zbędnymi. Jeśli zaś miedzy nimi trafią się takie, o których ktoś napisze

To wyjaśnienie przyczyny i świadomości, i niewypowiedzenia jej bardzo udanie udało Ci się zawrzeć w kilku słowach.

tym bardziej będzie mi przyjemnie.
Dziękuję za dogłębną analizę.
Nie wiem, czy prędko się odwzajemnię, bo aktualnie przysiadam fałdów nad korektą tekstów do antologii.

Mam wrażenie, że można by to wszystko napisać krócej.

Można było.
Na przykład tak:

"..."

Ale już wyżej napisałem, że wiersz, to nie telegram.
Wiem, że ten jest niskich lotów, a właściwie to nawet nie wiersz, a napisałem go tylko dla wprawy.
Prawdziwy wiersz, moim zdaniem, powinien mieć rytm i rym.

Wolę już nadmiar dopowiedzeń niż redukcjonizm, wbrew panującej modzie.

Tutaj nam bardzo po drodze, Karolku.

Czekam na jakieś komentarze odautorskie.

Spójrz cztery wersy wyżej.

Podoba mi się to otwieranie światła, dalej też niczego sobie.[/quote
No i proszę.

Mam się zdołować komentarzami z góry, czy wpaść w zachwyt z powodu tych poniżej?

PS. Wiersz jest bez tytułu, a w celu odróżnienia od innych oznaczanych gwiazdkami, dopisujemy w nawiasie pierwszy wers, lub jego część. Przyjęliśmy taką zasadę od początku, żeby było możliwe odnalezienie wiersza i odróżnienie go od dziesiątków innych, niezatytułowanych. Stąd powtórzenie, zdałoby się, tytułu w pierwszym wersie.

[karolek]

.

[skaranie boskie]

Widzisz, Karolku, poezja - jak każda sztuka zresztą - polega na tym, że najmniej w niej ważne są zamierzenia autora. Cały ambaras w tym, co wyczyta z niej odbiorca. I fajnie, jeśli dwoje chcą na raz...

[czochrata]

powieki drzwi bym wyrzuciła Robercie,no no

[eka]

kiedy otwieram światło
wchodzisz
w mój nagi
nieokrzesany ranek

taką cię stworzyłem
i taką
pozostaniesz
do zmierzchu

smutne

wschody słońca
obnażają źródło

właśnie tak

masz niemą świadomość
twój krzyk
zawsze więźnie
w progu

pod powiekami
drzwi

Tajemnica w wierszu jak niema świadomość, więziony krzyk... bardzo podoba mi się wiersz, oprócz domykających drzwi, w końcu o progu jest już mowa wcześniej.
I myślę, że ta forma lepiej Ci leży, Skaranie.
Pozdrawiam.