Czułość

[eka]

A gdy na Ziemię ją ściągam,
uśmiechem
czas leniwie przeciąga,
szepcząc: – Świecie...
zgubiony, maleńki, nie patrz stale srogo
i nie wiń ich o to,
że ciebie
bezwiednie zepchnęli w cień,
dotykając jedwabiu
moich wieczorów i świtów.

[haiker]

Początek, przez wydzielenie zwrotki, otrzymał zbyt duże znaczenie. Taką scenografię wystarczy zaznaczyć, a nie pomnikować.

Początek (3/4) drugiej to gadu-gadu o świecie, który jaki jest każdy wie i wiersz też to potwierdza. Po co zatem kolejna scenografia?

Końcówka
dotykając jedwabiu moich wieczorów
i świtów
trzyma się nieustępliwie stylu, który jest nijaki. Pojawia się nieoczekiwana (także chyba dla autora) dwuznaczność. Jedwabie oznaczają szatki, ale można było wykorzystać drugie odniesienie - do anioła, który raz na tysiąc lat muska jedwabiem diamentowy sześcian o boku długości rzędu kilometra. Jak już go zetrze to nastąpi koniec świata.

[iTuiTam]

...
bo ciebie, wiesz... bezwiednie
zepchnęli w cień od siebie,
dotykając jedwabiu moich wieczorów
i świtów.

Zazdroszczę Ci tego wiersza, Eko. Tak dobrze zazdroszczę.
Jeżeli smutek jest piękny, to takim go pokazałaś.
Jeżeli wieczory i świty są jedwabne, jak na fotografiach robionych w odpowiednim czasie, to znaczy, że czułość żyje, mimo cienia.

[Dorota Karin]

A jakby zmienić umiejscowienie przecinka i dodać ,,się" ? Co sądzisz ?

,,A gdy na Ziemię w końcu ją ściągam
uśmiechem, czas leniwie
przeciąga się i szepcze:"

Refleksyjny i trochę zagadkowy wiersz...bardzo liryczny )) Podoba mi się

[eka]

Początek, przez wydzielenie zwrotki, otrzymał zbyt duże znaczenie. Taką scenografię wystarczy zaznaczyć, a nie pomnikować.

Ma początek znaczenie, podkreśla rzadką obecność na Ziemi owej spersonifikowanej czułości i ją krótko charakteryzuje, pomnikowania nie czuję, ale oczywiście nie twierdzę, że Ty nie zobaczyłeś.

Początek (3/4) drugiej to gadu-gadu o świecie, który jaki jest każdy wie i wiersz też to potwierdza. Po co zatem kolejna scenografia

A gdzie ta scenografia? W zwrocie bohaterki do peela? Jeśli dla niej świat jest maleńki, zgubiony i pełen pretensji do pary, która zepchnęła go w swój cień, to miała, ona, czułość o tym nie mówić?
Z grzeczności, bo wszyscy wiedzą, że świat nie może tego przeboleć?
Sorry, Haiker, nie zamierzam toczyć wojen punickich o te wersy, ale chyba trochę przesadziłeś.

Końcówka
dotykając jedwabiu moich wieczorów
i świtów
trzyma się nieustępliwie stylu, który jest nijaki. Pojawia się nieoczekiwana (także chyba dla autora) dwuznaczność. Jedwabie oznaczają szatki, ale można było wykorzystać drugie odniesienie - do anioła, który raz na tysiąc lat muska jedwabiem diamentowy sześcian o boku długości rzędu kilometra. Jak już go zetrze to nastąpi koniec świata.

Styl - a już autorowi najtrudniej to ocenić, zatem nie dyskutuję, i mam świadomość nieudolnego podobieństwa do klasyki a'la Jasnorzewska. Żadne satori, próba mini teatru, scenki lirycznej.
Szatki? Wiesz czułość często chodzi naga.
Jedwab - to delikatność dotyku, cecha tkaniny, anioł by roztkliwił, a diamentowy sześcian... dzięki za taką porcję śmiechu.
I za pochylenie się nad wierszem.


--------------------------

Jeżeli wieczory i świty są jedwabne, jak na fotografiach robionych w odpowiednim czasie, to znaczy, że czułość żyje, mimo cienia.

Dziękuję za to przekonanie.


----------------------------------------

,,A gdy na Ziemię w końcu ją ściągam
uśmiechem, czas leniwie
przeciąga się i szepcze:"

Ciekawe, pozwól że pomyślę. Wprowadziłabym jeszcze jednego aktora - czas. Mamy spersonifikowany świat, czułość i teraz czas?
Zastanowię się, dzięki za komentarz, Doroto.

[lczerwosz]

A gdy na Ziemię w końcu ją ściągam,
uśmiechem czas leniwie
przeciąga i szepcze:

tu nieco gubię się. Ją - czułość ściągam; czas przeciąga - kogo, co? Siebie, czy tę czułość. Jeśli siebie, to "przeciąga się", jesli czułość to bym napisał przyciąga, bo przeciągać brzmi jak przeczołgać.
Do kogo zwraca się czas - do czułości?
Potem okazuje się, że do świata.

– Świecie,
zgubiony, maleńki,
nie patrz stale srogo
i nie wiń ich o to,
bo ciebie, wiesz... bezwiednie
zepchnęli w cień od siebie,
dotykając jedwabiu moich wieczorów
i świtów.

Ale to jest śliczne, bym dal w kursywę.

[eka]

Ją - czułość ściągam; czas przeciąga - kogo, co? Siebie, czy tę czułość. Jeśli siebie, to "przeciąga się", jesli czułość to bym napisał przyciąga, bo przeciągać brzmi jak przeczołgać.
Do kogo zwraca się czas - do czułości?
Potem okazuje się, że do świata.

A gdy na Ziemię w końcu ją[czułość] ściągam,
[ona - czułość] uśmiechem czas leniwie
przeciąga i szepcze:

Co powoduje Twoją niepewność? Chyba czasownik: przeciąga, przeciągać można się, ale przecież nie dodałam zaimka zwrotnego, przeciągać funkcjonuje w innym znaczeniu, można np. linę przeciągać, tu czas, z przeszłości w teraźniejszość.
Co do kursywy, w wierszach nieuwzględniających interpunkcji jest potrzebna, sygnalizuje wypowiedź kogoś innego niż podmiot liryczny, tutaj masz konstrukcję z dwukropkiem, myślnikiem i wielką literą na początku zdania.
Dzięki za komentarz, Leszku.

[lczerwosz]

no tak, mało uważny jestem

[Ewa Włodek]

mało tej prawdziwej czułości na świecie, dominuje czułostkowość, która jest wszak erzacem...U ciebie czuje sie czułośc, szczególnie tu:

– Świecie,
zgubiony, maleńki,
nie patrz stale srogo

dobrze Cię było poczytać i się zamyślić...
pozdrawiam ciepło...
Ewa

[tea]