nie płacze się nad zerwanym owocem

[datura]

stałam się ciałem
które łączy by rozdzielać

czuję ze pochodzę z jego żebra
choć różni nas tak wiele

poczucie winy spaja
czyni na moment równymi

jestem posłuszna
nie popełniam cudzych błedów

[Patka]

gdy tak leżymy wtuleni w grzesznym geście
czuję że pochodzę z twojego żebra
choć dzieli nas tak wiele

Zaczynasz dość kiepsko, od wykorzystania podpórki "tak", która nic nie wnosi do tekstu i w ogóle nie mówi, jak oni leżeli. Inna sprawa, że potem znów jej używasz i drugi raz znów jest mało potrzebny (chyba tylko dla zachowania rytmu). Dopiero trzecie "tak" ma sens. Dlatego proponuję, by przynajmniej pierwsze "tak" wyrzucić. Trzy "taki" na tak - ha! - krótki wiersz to zdecydowanie za dużo.

Pierwsza strofa taka sobie, trochę banalna, nic nowego i świeżego nie mówi, a zakończenie jest nawet infantylne, tym bardziej że następuje po jednym z ciekawszych wersów utworu. Spodziewałabym się innego "choć...".
"grzeszny gest" - oklepane. Zastanawiam się też, czy "wtuleni" jest potrzebne, spokojnie można wyrzucić i sens zdania zostanie zachowany. Jak "grzeszny gest", to na pewno kochankowie, a jak kochankowie, to na pewno wtuleni, a nie leżący dziesięć metrów od siebie.

my nie popełnilibyśmy tego błędu
trzymalibyśmy się daleko od jabłoni

To mi się nawet podoba, konkretnie drugi wers. Gdyby to jednak rzeczywiście była jabłoń...

wiem, on i tak by nas przechytrzył
zawsze to robi

Nie wiem, po co ta strofa, nic nie wnosi, tzn wnosi, ale czy coś ważnego? No i skąd przecinek, skoro wcześniej unikasz interpunkcji?

Zakończenie mało ciekawe. Cały wiersz uważam za średni, może nawet słaby, niedopracowany i nieprzemyślany. Choć jakiś pomysł był.

Pozdrawiam
Patka

[ono]

gdy tak leżymy wtuleni w grzesznym geście

w może "w grzesznej pozie"

my nie popełnilibyśmy tego błędu
trzymalibyśmy się daleko od jabłoni

nie popełniamy błędu
trzymajac się daleko od jabłoni

wiem, on i tak by nas przechytrzył
zawsze to robi

nic nie wnosi i zamydla

staliśmy się ciałem
które łączy by rozdzielać

jesteśmy ciałem
które rozdzielone łączy

"reasumcja":

leżąc wtuleni w grzesznej pozie
czuję że pochodzę z jego żebra
choć dzieli nas tak wiele

nie popełniamy błędu
trzymając sie daleko od jabłoni

jesteśmy jednym ciałem
które rozdzielone łączy

tak to widzę


kamil

[Hosanna]

bohaterka jest osobą wierzącą i czuje fizycznie pewne informacje ze swojej religii

próbuje sobie wyobrazić jak to jest wierzyć w raj i cała jego historię
i kiedy o tym myślę
wydaje mi się że to bardzo pesymistyczny wiersz

bo skąd przekonanie że On (wąż czyli coś złego) zawsze zwycięża
czy nie lepiej wierzyć ze jednak dobro ?

ja niewierząca w dobro wierzę bo czuję ze warto bo jest właśnie dobre

[datura]

Patko, Kamilu, Hosanno - bardzo WAm dziękuję za odwiedziny> Popracuje jeszcze nad tym wierszem. Przyznaję, że to chyba jednak nie jest "moja" tematyka... Wracam do swoich ulubionych tematów, przynajmniej na razie;)

[Hosanna]

mnie się podoba
staram się nie wypowiadać o wierszach w których nic dla siebie nie znajduję

[datura]

Hosanno, cieszę się bardzo, że Ci sie podoba:))

Jednak postanowiłam go zmienić, mam nadzieję, że teraz jest lepiej

[eka]

Lepiej.

[datura]

Eka, cieszę się bardzo:)) No wcześniej to rzeczywiście nie bardzo był;) Masz może jakieś sugestie, co by jeszcze moz ewentualnie poprawic? Bo ja juz się tak "oczytałam" go, że cięzko mi wychwycić różne niezgrabności i słabsze momenty...

[lczerwosz]

czytałem ten tekst przed zmianami, ale nie zdążyłem skomentować, proszę wklej pierwszą wersję pod ostatnią rozdzielają kreską albo w autokomentarzu.