Wrocław zawity

[Alek Osiński]

Po godzinach szczytu kolejki nie znikają,
wydają się tylko bardziej trząść.
Z szyby wydostaje się ledwie
zszyte miasto.

Gdy szew puści, płótno się rozejdzie,
dziewczyna podniesie igłę i zmruży oczy,
żeby łatwiej do ucha przemówiła
pośliniona przędza.

Czy można sobie inaczej wyobrazić
chwilę, od której wszystko zależy,
przyjąć jej wyraz jako dobrą nowinę,
pisząc na szybie: ostrożnie - żywe
stworzenie

białym głosem
śni o wielorybie.

[em_]

Jak zwykle,
bez zarzutu.

[Berele]

Do tego momentu czyta się dobrze i podoba się: "od której wszystko zależy". Potem coś się gmatwa. Może to kwestia składni?

:-)

[eka]

Ledwie zszyte miasto wydostaje się z szyby. Metafora Wrocławia za oknem samochodu?
Później kursywa i jej bohaterka, jak mityczna prządka tkająca, tu zszywająca losy miasta i żywego stworzenia.
A ta chwila to moment przed wypadkiem?
Spokojnie poprowadzony wiersz, zamyślony jak peel wpatrzony w rozpadający się obraz.
Biel i wieloryb kieruje do Moby Dicka, ale to na pewno fałszywy trop.

[Gloinnen]

To zabawne, eko, ale mnie ten motyw wielorybi również skojarzył się z Moby Dickiem.

Ale po kolei.

Alku, Ty wiesz, że lubię Twoje wiersze. Ten jest trochę inny od pozostałych, chyba dlatego, że odrobinę krótszy, co jednak nie oznacza, że jakościowo im ustępuje. Wręcz przeciwnie - jak zwykle pozostaję pod wrażeniem umiejętności kreślenia pięknych i niepospolitych obrazów i doboru słów. Zapis subtelny, ale wyrazisty...

Wrocław znam słabo. Tytułowe określenie "zawity" kojarzy mi się z wiciem gniazd, zawijaniem, ale też z "zawiłością", czyli czymś co jest poplątane, pogmatwane. To nawet pasuje - miasto jako labirynt, plątanina (ulic, arterii), ale też "wsobne", zamknięte, w jakiś sposób niedostępne. Sam motyw roślinnych splotów (idąc dalej metodą swobodnych skojarzeń) przywołuje też na myśl secesję. Taką emocjonalną bardziej. A nawet - rodzaj sytuacji bez wyjścia, nie do rozwikłania. Chyba, że znalazłaby się jakaś Ariadna i jej nić, do czego odniesienie można znaleźć w drugiej strofie wiersza.

Po godzinach szczytu kolejki nie znikają,
wydają się tylko bardziej trząść.

Kolejki - można rozumieć na wiele sposobów: kolejki jako ciuchcie (kolej podmiejska, na przykład), albo ogonki (sklepowe). Albo kolejne kolejki wypitego alkoholu. Ciekawe...

Z szyby wydostaje się ledwie
zszyte miasto.

Gdy szew puści, płótno się rozejdzie,
dziewczyna podniesie igłę i zmruży oczy,
żeby łatwiej do ucha przemówiła
pośliniona przędza.

Powrót do rozważań "tytułowych". Wydaje mi się, że chodzi tutaj o rozwiązanie jakiejś zagadki, odkrycie tajemnicy, sekretu.
Kim jest dziewczyna? Trudno powiedzieć. Dla mnie to mogłaby być postać sybilliczna, dajmy na to.

Czy można sobie inaczej wyobrazić
chwilę, od której wszystko zależy,
przyjąć jej wyraz jako dobrą nowinę,

Nie pasuje mi słowo "wyraz". "Wyraz chwili"? Trochę mętne.

Natomiast wskazanie opisywanej chwili jako tej, "od której wszystko zależy", uzupełnia się z moją "sybilliczną" hipotezą.
Motyw prucia i zszywania - przykładowo - wydaje się dość dobrze dopasowany do odkrywania przyszłości, odszyfrowywania zagadek. Ewentualnie - próby poznania natury zdarzeń, zjawisk...
Zastanawiam się, co z tym ma wspólnego miasto. Być może to zwykła sceneria. Ale też symbol. Świadek. Coś jak tabliczka, na której się pisze, albo - podążając za krawieckimi asocjacjami - kanwa, na której się wyszywa.

pisząc na szybie: ostrożnie - żywe
stworzenie

Nie wiem, czemu, przyszło mi teraz skojarzenie z laleczką voo doo.
Każdemu przywodzą na myśl czarną magię, ale podobno są i takie, które przynoszą szczęście.

Końcówka dość hermetyczna. Jednak wydaje mi się, że ten Moby Dick to nie pudło. Ale białym głosem? (białym wierszem?) Niewinnością może? Rodzaj tabula rasa? (niestety, książki nie czytałam, ale jest tam ponoć mowa o znaczeniu bieli).
A wieloryb? Biorąc pod uwagę różne źródła, symbolikę ma dość bogatą. Oznacza np. odradzanie się, inicjację, nieokiełznaną potęgę, której człowiek musi ulec... Wystarczy, że puszczą szwy... (???)

No nie wiem, czy to wszystko razem można poskładać w jakiś logiczny ciąg. Ale może nie warto?

Pozdrawiam,


Glo.

[Hosanna]

to dziwne ale potencjalnie każda chwila decyduje o wszystkim

chwila dokładnie JEST wszystkim

jednorazowy worek rzeczy połączonych

złodziej niesie

lecz to co w worku

zmienia się jak on


ina końcu podoba mi się jeszcze wieloryb o którym śni białym głosem

[karolek]

Dziewczyna szyje coś, spoglądając przez okno i ma zabawne uczucie jakby, to co za szybą było jej dziełem, może nawet bawi się tak w Pana Boga, albo ma szaloną wyobraźnię i dystans do wszystkiego? Nie - po prostu, dziewczyna jest personifikacją chwili, jako tej, która nieustanie przeobraża i kreuje świat.

[Alek Osiński]

Może to kwestia składni?

Raczej nie, składnia w ramach normy...

A ta chwila to moment przed wypadkiem?

Broń boże, o wypadku nie ma mowy, a przynajmniej bez strat w ludziach...

Nie pasuje mi słowo "wyraz". "Wyraz chwili"? Trochę mętne.

to próba spersonifikowania chwili, z odniesieniem do "wyrazu twarzy" - chwila,
która potrafi żyć swoim życiem, chociaż też przecież potrafi grymasić...

Nie wiem, czemu, przyszło mi teraz skojarzenie z laleczką voo doo.

nie, laleczki voodoo nie miałem w zamyśle, to raczej byt - dobry byt, który powołuje się
do życia tworząc organiczny związek - gestem, słowem, czymkolwiek, ale sam w sobie
zazyna mieć osobne znaczenie...

Ale może nie warto?

Warto Glo, zawsze warto, kiedy tylko jest szansa na pozytywną wartość...

chwila dokładnie JEST wszystkim

Zgoda, ale są także chwile wyjątkowe, które mają szczególną wartość...

Nie - po prostu, dziewczyna jest personifikacją chwili, jako tej, która nieustanie przeobraża i kreuje świat.

Coś w tym jest - mądre zdanie

Dzięki Wam za słowo...

[ono]

pisząc na szybie: ostrożnie - żywe
stworzenie

białym głosem
śni o wielorybie.

chociaż tego bym sie pozbył, jednak wiersz oceniam bardzo dobrze


pozdrawiam

kamil

[witek kiejrys]

Spodobał mi się twój wiersz, Alku