Dobranoc kochanie

[Fałszerz komunikatów]

przyszło mi przejść drogę która jest
sztywną nitką połączona
z zimnym sprzętem
i twym ciałem

widzę jak znikasz
za trumiennym pniem
razem ze swym wspomnieniem

dla niektórych przybyłych
pamięć zamiera w sosnowym drzewie
od którego wyrastają ich gałęzie
a na nich zgniłe owoce twojego żywota

dla mnie jesteś nasieniem
rzuconym w twardą ziemię
dla ciebie trumna jest sadzonką
z której wyrośniesz i wyfruniesz
blady jak wiatr

wybudziłam się
wyruszam nocą sama
a za mną kordon naszych dni
na tle złośliwych świateł
nadszedł ich cień

to tylko ty kolejny raz
wracasz do mnie
pamięcią o twej dłoni

[eka]

No i proszę, chcesz - masz
Znasz mój odbiór tego wiersza, mocno przefiltrowany przez własne doświadczenia.
Poczekaj na opinie innych.

[Fałszerz komunikatów]

Widać, starzeję się, skoro zbiera mi się na sentymenty

[Alek Osiński]

pierwsza strofa zarysowuje jakby trójkąt stanowiąc znamię współczesności - peel, zimny
sprzęt i ciało adresatki, który ma stanowić życie, ale "trumienny pień", nota bene świetna metafora,
wypełnia układ martwicą... - jest życie w wierszu, chociaż i trochę chaosu, ale ten zawsze do
opanowania; zawsze lepsze to niż martwe pole za lewym ramieniem...

Pozdrawiam

[em_]

- trumna jest sadzonką...- no tak, po życiu kwitnie nowe życie, choć nie mogę wyobrazić sobie trumny jako sadzonki, już bardziej ciało, a trumnę - miejsce, gdzie się ją posadzi.
Pozdrawiam

[Berele]

Elegancko skrojony. Metafora trumienna wyważona. Na plus.

[nasza szkapa]

Caly wiersz jest wg mnie swietny ale ten wers "a na nich zgniłe owoce twojego żywota" jest po prostu powalajacy!

[Ewa Włodek]

jest w wierszu smutek, jest tęsknota za kimś, kto był bardzo bliski, a odszedł, i to w cierpieniu. Jeśli dobrze odczytuje sens, to jest mi bardzo bliski. Być może część wiersza "opowiada" rzeczywistość z pozycji osoby odchodzącej.
A ostatnia cząstka - super

pozdrawiam ciepło...
Ewa

[Fałszerz komunikatów]

Ojej, ale mam gości. To kolejny wiersz z cyklu wspomnienioego
Wiersz powstał pod wpływem zmyślonej historii, jaka zrodziła się w mej głowie.
Alku, Tobie dziękuję za przedstawienie tego wiersza od ciekawej strony
Rzeczywiście, em, na logikę to ciało powinno odpowiadać za uwolnienie duszy, jak widać kiedyś moje wiersze kierowały się bardziej sercem niż rozumem
Dzięki, Barele, jak wyżej wspomniałem ja i em, nie bardzo
O, nawet szkapa przycwałowała do mnie i mogla się tu nawet posilić co smaczniejszymi wersami. Cieszę się, że Ci się spodobał
Ewo, Tobie dziękuję szczególnie, gdyż odnalazłaś w tym tekście wszystko co chciałem przekazać

[coobus]

I ja też przycwałowałem, widząc grupkę osób stojących nad trumną. I od razu przypomniał mi się wiersz o Dawidku. Wpadasz w szczególny rodzaj melancholii. Do tych wierszy potrzebna jest mi jedna rzecz - nie, nie słowo... tylko świadomość, że dotyczy osób i sytuacji choćby w części rzeczywistych. Bo zatrzymałem się i ja nad trumną, ale rzuciłbym wtedy na nią, poza grudką ziemi, również własną wrażliwość. Być może wiersz jest żywy, w stopniu, o jakim piszę, nie pytam. Ty wiesz najlepiej. No właśnie, taki paradoks, wymagam wierszy żywych o nieżywych. Ale zyskują w odbiorze.
Wymyślony, ale kto wie, co Ci siedzi pod skórą, co uwiera...
Nie wszystko da się zafałszować, Fałszerzu
Pozdrawiam