codziennie

[eka]

rozchylam przeszłość może tak
jak wiatr
gąszcz krwawiących kłosów
delikatniej niż palce
zmarznięte piąstki kwiatu

i wypełniana dotykiem słońc
niepewnych katakumb
powracam

[iTuiTam]

Trudno wybrać coś, co najbardziej do zapamiętania, Eko.

Smutek ma zawsze bardzo określony kształt i codzienną podskórną obecność.

[emcek]

można powiedzieć, było ale może wciąż jest w naszym zamyśleniu oraz zmarznięte piąstki kwiatu i dotykiem słońc pięknie

[anastazja]

rozchylam przeszłość

ładne

i to

wypełniana dotykiem słońc

-

[Lucile]

zmarznięte piąstki kwiatu

ten wers jest niezwykły, piąstki kwiatu wzbudziły mój szczery podziw

Ślę serdeczności
Lucile

[lczerwosz]

rozchylam przeszłość może tak
jak wiatr
gąszcz krwawiących kłosów
delikatniej niż palce
zmarznięte piąstki kwiatu

i wypełniana dotykiem słońc
niepewnych katakumb
powracam

Dla mnie bardzo trudny, ale za to są cudne sformułowania, podkreśliłem tylko dwa. Czytam metodą skojarzeń, nie rozumienia.
Wielokrotny powrót do przeszłości, a przeszłość krwawa, potrzebna jest delikatność.

[Alek Osiński]

Czytam to jak odczucia matki ziemi, doświadczającej i rodzącej...,
pierwsza cząstka - dobra metaforyka, na granicy egzaltacji, ale nie przekracza,
więc wiąże, może? co do drugiej; gramatyka sprawia, że można
czytać ją na dwa sposoby, a więc "słońca niepewne katakumb" i tę wersję
wolę, oraz "wypełniana dotykiem niepewnych katakumb"
bardziej karykaturalna i mniej z mojego punktu widzenia przekonująca,
ale, co autor zawił i tak pewnie zostanie do pewnego stopnia tajemnicą...

[semiramida]

Do trudnej przeszłości zawsze się wraca... To wiersz dla mnie:))) z jesiennym uśmiechem - semi.

[she]

Witaj, Eka:)
Czytam:codziennie rozchylam przeszłość i wracam.
To szkielet, na którym opiera się życie bohaterki.
Robi to codziennie, bo nie może uwolnić się od przeszłości, sama tego nie chce i ta przeszłość jest jej potrzebna. Mimo, że bolesna, to daje siłę, bo przecież wypełnia ją "dotykiem słońc". Bohaterka jest więc w stanie ambiwalencji uczuć.
Te dwa wersy:
"gąszcz krwawiących kłosów:
"zmarznięte piąstki kwiatu" niosą największy ładunek trudnych emocji. Bardzo dobre metafory.
Chyba usunęłabym "może tak" - wydaje mi się zbędne.

[eka]

Dziękuję Wam za opinie
Wnioskuję, że tekst jest czytelny. Bardzo się cieszę, bo gdy metafory dla wszystkich czytających są rebusem, nie świadczy to dobrze o autorze.
Alek zajął się katakumbami. Dla mnie to najbardziej znaczący fragment.
Światło, jego dotyk, z nich się wydobywa, zatem ich realność jest niepewna.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich.

Aha, She, kwestia może tak, tym chciałam podkreślić nieznajomość procesu zagłębiania się w przeszłość. Bardzo Ci dziękuję za wnikliwe czytanie. I zrozumienie intencji.
Dobrze, że do nas dołączyłaś.